Tekst źródłowy strony Osobliwość

W innym miejscu, w tym samym czasie....

Rias Gremory odwiedziła pewne gospodarstwo gdzieś we Włoszech. W winnicy pracował dobrze zbudowany mężczyzna, mający około dwóch metrów wzrostu, ubrany w robocze ciuchy. Mimo że miał osiemdziesiąt siedem lat, to jego ciało wyglądało młodo. Staruszek, Vasco Strada, uśmiechnął się, gdy zobaczył Rias Gremory.

– Dzień dobry wasza eminencjo.

– No no… Czyż to nie księżniczka Gremory. Jak się masz?

Strada powitał Rias w swoim domu i zaprosiła na balkon. Oboje usiedli, a Strada podniósł imbryk, aby nalać Rias czarnej herbaty. Mimo że pozwoliła, aby napełnił jej filiżankę, to od razu przeszła do sedna:

– Nie przyszłam tu dzisiaj po to, aby pić herbatę.

Strada położył obie dłonie na stole i uśmiechnął się delikatnie.

– Och.

– Czy wasza eminencja słyszała o Międzynarodowym Turnieju Królewskiej Gry? – zapytała Rias wprost.

Strada uniósł głowę i spojrzał w niebo.

– Fufufu, pojęcie nie masz, księżniczko, ilu miałem gości w tej sprawie…

– Najwyraźniej wasza eminencja odrzucił wszystkie oferty. Biorąc pod uwagę twoje zdolności, jestem pewna że potrafisz sobie wyobrazić pokusy.

Życzeniem Strady było, aby mógł spędzić resztę życia, jako zwykły człowiek. Rias wiedziała o tym.

– Skoro przebyłaś całą drogę aż tutaj, mimo że znasz powody tego starego człowieka… To przypuszczam że masz jakiś sposób, aby mnie przekonać? Nie jestem taki młody jak Sekiryuutei. Ten staruszek poświęcił całe swoje życie Bogu i zrozumiał także, że jego misja jest skończona. Wojna ze Smokami Zła była moją ostatnią bitwą – oznajmił Strada Rias.

Być może Strada w to wierzył, ale Rias myślała coś innego:

Jego eminencja naprawdę tak myśli? Czy on naprawdę nie tęskni za walką? Czy wojna ze Smokami Zła naprawdę była ostatnią walką jego życia?

Przetrwał bunt wojowników Kościoła, walkę z Arturem Pendragonem i wojnę ze Smokami Zła, która skończyła się całkiem niedawno. Rias była zafascynowana „mieczem” Vasco Strady.

– W latach swojej chwały, wasza eminencja pokonał szefów upadłych aniołów, a także diabły klasy ostatecznej. Nawet Maou obawiali się twojego miecza – powiedziała Rias.

Legendy o Vasco Stradzie były szeroko znane w Zaświatach. Niektórzy nazywali go Narzędziem Przemocy Kościoła.

Inni mówili że był

Przemocą Niebios.

Inni mówili że był

Złym Zabójcą Watykanu.

Inni mówili że był

Panem Durandalem.

A niektórzy nazywali go

Prawdziwym diabłem.

Diabły które przeżyły, mimo że spotkały się z nim w bitwie, były przerażone i mówiły coś takiego:

Nigdy więcej nie chcę znów zobaczyć tego człowieka.

Z głębi serca diabły czuły strach, gdy zobaczyły młodego Vasco Stradę. Diabły nazywały go „diabłem”. Tak, nazywały go „diabłem”... Ale ten „diabeł” miał się stać częścią historii. Teraz chciał przeżyć resztę swoich dni tutaj. Miał nadzieję, że skończy się to w ten sposób. Rias miała na ten temat własną opinię

Czy to nie jest zbyt żałosne?

Strada upił łyk herbaty.

– Chcesz usłyszeć opowieść o bitwie z czasów mojej młodości, hę… Jestem jednak pewien, że nie po to tutaj przybyłaś. A więc, czego ode mnie chcesz, księżniczko? Może chcesz o coś zapytać? – powiedział.

– Mój Skoczek, Kiba Yuuto, obecna posiadaczka Durandala, Xenovia, posiadaczka Hauteclairea, Irina, Cao Cao, który jest uważany za bezkonkurencyjnego geniusza, a także Artur Pendragon, posiadacz Miecza Świętego Króla Collbrandea. Po tym jak wasza eminencja została dyrektorem naczelnym Watykanu, pojawiło się wielu utalentowanych ludzi... Kiedy wasza eminencja był młodszy, cenił walkę bardziej, niż cokolwiek innego. Jestem pewna, że Vasco Strada wierzy właśnie w coś takiego – powiedziała uroczyście Rias, po czym wstała i zaczęła przemawiać z większą pasją. – Jako wojownik i szermierz, powinieneś zrobić wszystko, aby z nimi walczyć!

Rias wypowiedziała swoje pełne pasji słowa i nawet siła jej głosu się zwiększyła. Kiedy Strada usłyszał jej przemowę, zamilkł. Spojrzał w milczeniu w niebo. Rias czekała cicho na odpowiedź. Strada wziął ze stołu słomkowy kapelusz i założył go na głowę.

– …Księżniczko diabłów. To co powiem, może być uważane przez wiernych za herezję. Ale proszę, rozważ to jako słowa, które pozostały głęboko w sercu byłego szermierza – powiedział, po czym przez chwilę milczał, zanim znów zaczął mówić. – Gdybym urodził się sześćdziesiąt, nie, pięćdziesiąt lat później, to wtedy mógłbym się cieszyć obecnymi czasami, które są pełne silnych wrogów. …Skłamałbym, gdybym powiedział że tego nie żałuję. Kiedy skrzyżowałem miecze z Arturem Pendragonem, chciałem pociąć go na kawałki, gdyż moje serce było pełne pasji, od której prawie eksplodowałem. Mogłoby to mnie pobudzić do czynu, gdybym urodził się trzydzieści lat wcześniej.

Kiedy Rias usłyszała te słowa rozluźniła się i zaczęła kusić Stradę swoimi diabelskimi podszeptami:

– Co gdybym powiedziała, że mogę przywrócić waszej eminencji młodość? Oczywiście zamiast diabelskich metod, użyjemy dzieł Boga....

Te słowa sprawiły, że Strada zaczął się uważniej przypatrywać Rias.

– Z mocą Graala Sefiry, Demonicznego Boga Balora oraz senjutsu, prawdopodobnie będzie można cię czasowo odmłodzić, prawda? To nie jest metoda diabłów, a zastosowanie systemu Boskich Darów, który został stworzony przez Boga oraz moc mądrości – powiedziała Rias.

To była nowa opcja, którą Rias badała wraz ze swoją drużyną. Był to także mocny argument, mający przekonać Stradę. Widząc promyk nadziei, Rias przybyła tutaj po ostatni kawałek układanki. Położyła dłonie na stole i stworzyła mały magiczny krąg transportowy, z którego wyłonił się jakiś przedmiot. To był długi i wąski futerał. Rias otworzyła wieko i pozwoliła zobaczyć Stradzie, co znajduje się w środku. Jak się okazało, były tam dwa długie miecze. Jeden z nich miał szkarłatne ostrze, a drugi, niebieski, emanował dziką i agresywną aurą. Rias wskazała go.

– To najnowszy miecz, stworzony przez Kościół, Durandal II. Jest ulepszoną wersją Durandala, którym wasza eminencja wcześniej władał. …W Kościele jest wielu ludzi, którzy chcieliby zobaczyć cię w pełni sił. Ten miecz można uznać za arcydzieło, które zostało stworzone specjalnie dla ciebie. Wierni chcieliby zobaczyć twoje szermiercze umiejętności, które są uważane za żyjący cud.

Gdy Strada patrzył na nowego Durandala, czuł się jak ojciec, który spotkał się z długo nie widzianym synem. Dla niego Durandal był właśnie tym. Prawdziwy miecz miał teraz nową panią, Xenovię. Jednak oręż przed jego oczami był arcydziełem, które młodzi ludzie w Kościele stworzyli specjalnie dla niego... Gdy jego dłonie wyciągnęły się w stronę miecza, poczuł jego aurę. Dzięki temu był w stanie wyczuć, jak silne uczucia umieszczono w mieczu. Zdecydowanie był w stanie to zrozumieć. Strada spojrzał w niebo. Ze wstydem i podnieceniem, głos który wydostał się z jego ust, był przepełniony żalem i ekscytacją.

– ……Och, Boże. Nigdy bym nie pomyślał, że diabelskie pokusy będą tak słodkie…. Tego się można było spodziewać po młodszej siostrze Maou Lucyfera…. Ten starzec nigdy nie słyszał tak przekonywujących słów!

Rias nie zrezygnowała. Zdecydowanie by tego nie zrobiła. Coś sobie przypomniała.

Wkrótce po meczu między drużynami Iseia i wskrzeszonych aniołów, Rias poszła poszukać pewnej osoby. Znalazła ją na korytarzu dla personelu, Binę Lessthan. Rias już znała jej prawdziwą tożsamość. Ponieważ jej maska została zniszczona podczas meczu, Rias zobaczyła kryjącą się pod spodem twarz. Przypominała jej pewną osobę, gdy ta była młodsza. Nie, to zdecydowanie była ona.

– Grayfia-oneesama…

Bina Lessthan, Grayfia Lucyferiusz, zdjęła maskę i pokazała swoją twarz Rias. Wprawdzie wyglądała na nastolatkę i jej rówieśniczkę… Ale miała taką samą twarz, jak jej ukochana bratowa w przeszłości. Jej bratowa, Grayfia Lucyferiusz, użyła magii, aby zmienić swój wygląd na ten, gdy była nastolatką i została Królową w drużynie Sekiryuuteia Płonącej Prawdy, przybierając imię Biny Lessthan. Grayfia z powrotem założyła maskę na twarz

– Rias, nie będę mówiła za wiele, ale zapamiętaj proszę jedną rzecz… – powiedziała, po czym podeszła do Rias i zaczęła do niej szeptać. – Uczynię Hyoudou Isseia-kun Maou.

Gdy usłyszała wyznanie swojej bratowej, zmarszczyła brwi.

– …Nie sądzę aby takie były zamiary Iseia, prawda?

– Zgadza się, to moje własne zamiary. Wierzę jednak, że takie będą zamiary całych Zaświatów. Wesprę go, jako jego Królowa.

Dlaczego miała takie myśli i uczucia? Rias wiedziała, że gdy jej bratowa straciła swojego męża, Sirzechsa, dążyła teraz do tego celu. Co więcej osobą, która mogła to urzeczywistnić, był Ise. Nawet gdyby próbowała jej to wyperswadować, to i tak by jej nie posłuchała. Rias była tego pewna bardziej, niż ktokolwiek inny. W końcu opiekowała się ona nią od dzieciństwa. Od tamtego czasu zawsze ją podziwiała. Dlatego Rias zastanawiała się nad tym, dlatego zaraz po meczu przyszła utwierdzić się w swoich uczuciach. Oczy Rias były przepełnione determinacją, gdy zadeklarowała coś Grayfi:

– Dopóki walczę, zwyciężę, nawet jeśli moimi przeciwnikami będą onee-sama i Ise.

Grayfia, jej bratowa, i Bina Lessthan, uśmiechnęły się odważnie, gdy usłyszały słowa swojej młodszej siostry.

– Dobrze, tego oczekiwałam po mojej szwagierce.

Dokładnie, Rias wypowiedziała wojnę swojej ukochanej bratowej. Wypatrywała też bitwy ze swoim ukochanym. Dlatego też potrzebowała mocy, którą mogłaby przygnieść swojego ukochanego oraz bratową... Jeśli ta moc pomogłaby uwolnić siłę, którą miała Rias i pozostali, to wtedy bardzo by im to pomogło.

Vasco Strada najwyraźniej powziął decyzję.

– Będę walczył tym mieczem przeciwko twemu przyszłemu mężowie, księżniczko, więc czy to w porządku? Nieważne z czym zetknie się moje ostrze, zostanie to bezlitośnie pocięte. Nawet jeśli jest on gospodarzem nieskończoności, to pokonam go bez problemu, tak, zdecydowanie to zrobię – powiedział.

– Mężczyzna, który zostanie w przyszłości moim mężem, nie da się tak łatwo pokonać – odparła Rias bez wahania.

To zdanie zdecydowało o wszystkim. Strada wstał z miejsca, a jego delikatny uśmiech zniknął i został zastąpiony przez twarz wojownika.

– ……Wspaniała odpowiedź…! Od teraz Vasco Strada będzie przed tobą stał, jako przeszkoda dla twojego męża, w ramach treningu wychowawczego!

– Możemy się więc zgodzić, że negocjacje zakończyły się sukcesem?

Tego dnia, najsilniejszy szermierz w historii Watykanu wyraził swoją chęć do udziału w Międzynarodowym Turnieju Królewskiej Gry. Po negocjacjach, zarówno Rias jak i Strada westchnęli. Strada zwrócił uwagę na drugi miecz w futerale, mający szkarłatne ostrze.

– Tak przy okazji, co to za broń? W każdym razie wygląda jak miecz – zapytał.

– Po tym jak zaręczyłam się z Iseiem, Niebo podarowało mi miecz o szkarłatnym ostrzu, jako wyraz błogosławieństwa. Został tak przerobiony, aby mogły go używać diabły. Ale ani ja, ani Ise go nie opanujemy… Może więc uda się to naszym przyszłym dzieciom? – odparła nieśmiało Rias.

– Rozumiem, to niezły pomysł. Jeśli tego dożyje, to pozwól mi pobłogosławić wasze dzieci.

– To będzie trochę problematyczne, w końcu będą one diabłami.

– To prawda.

Kiedy tak sobie rozmawiali, Rias dostała SMS-a. Kiedy go sprawdziła, okazało się, że była to szokująca wiadomość od Akeno.

– To jest…!

– Coś nie tak?

Rias uśmiechnęła się krzywo w odpowiedzi.

– ……Fufufu, według wiadomości, które właśnie otrzymałam, dostanie się do finałów nie będzie łatwe – powiedziała. – Mistrz może wrócić do gry.

Wiadomość otrzymana przez Rias, brzmiała „Mistrz, Diehauser Belial, został tymczasowo zwolniony”.

– Hmm. …To doprawdy wspaniałe.

Nowy członek jej drużyny uśmiechnął się odważnie, na znak, że podoba mu się ta wiadomość. Turniej nadal był pełen chaosu i entuzjazmu.... 

<noinclude>

<references/>
</noinclude>
<noinclude>
{| border="1" cellpadding="5" cellspacing="0" style="margin: 1em 1em 1em 0; background: #f9f9f9; border: 1px #aaaaaa solid; padding: 0.2em; border-collapse: collapse;"
|-
| Przejdź do [[Następny Żywot… I tak oto bitwa się zaczęła|Następny Żywot…]]
| Powróć do [[Light novel tom 23|Tom 23]]
| Przejdź do [[Powrót Króla|Powrót Króla]]
|-
|}