High School DxD - Tom 11 - rozdzial 2

Z High School DxD Wiki
Skocz do:nawigacji, wyszukiwania

Żywot 2: Nieskończoność i test na średnioklasowego diabła!

Część 1

– A więc mamy nekomatę w okresie godowym.

Była to pierwsza rzecz, którą powiedział Sensei, zjawiwszy się, gdy tylko inni do niego zadzwonili.

Po naszym telefonie Abe-senpai przyjrzała się Koneko-chan i przedstawiła nam swoją diagnozę: nasza Koneko-chan działała według swoich instynktów, aby wydać na świat potomstwo.

Teraz była w swoim pokoju i spokojnie spała. Abe-senpai podała jej lekarstwo, które uciszyło jej nekomacie odruchy. Wyglądało na to, że podziałało. Właśnie tego można było się spodziewać po treserce potworów. Miała dużą wiedzę na temat youkai i stworów.

Członkowie drużyny Gremory mieszkający w moim domu oraz Sensei byli w pokoju VIP-owskim.

– Okres godowy… – wymamrotałem.

Czy był on taki sam jak kotów? Coż, w końcu nekomaci to kocie youkai. Czy właśnie dlatego do mnie przyszła?

– Samice nekomatów wchodzą w okres godowy wkrótce po tym – ciągnął Sensei – gdy rozwiną się na tyle dobrze, by móc powić dziecko. Mówiąc inaczej, instynkt narzuca im chęć rozmnażania się. To cecha wspólna, którą dzielą z kotami. Różni ich to, że w przypadku nekomatów samice wybierają samców innych gatunków, do których żywią jakieś uczucie. Innymi słowy ciebie.

M-mnie…? Wskazałem na siebie palcem, a Sensei skinął głową.

– Koneko jest rzadkim gatunkiem nekomaty, nekoshou – powiedział. – Wydaje mi się, że to dobry pomysł, aby miała potomstwo. I jeżeli ma to być dziecko Sekiryuuteia, to chyba o nic więcej nie można prosić. Jednak w naszym przypadku – tutaj westchnął – Koneko jest jeszcze zbyt mała.

…Tak, racja. Jej cycki były za małe. Wywnioskowałem to po tym, gdy zobaczyłem piersi Rias i Akeno-san.

Rias westchnęła, gdy zdała sobie sprawę z moich myśli.

– Och, proszę cię! Jemu przecież chodzi o jej ciało.

Tak, racja! Przepraszam, że zawsze myślę o piersiach. One po prostu tak cieszą oczy!

– Chodzi ci o to, że ma drobne ciało?

– Tak – odrzekł. – Powicie dziecka, będąc niedojrzałą fizycznie i psychicznie, jest niebezpiecznie dla nekoshou. Nawet u ludzi poród stanowi wielkie obciążenie dla ciała matki, prawda? Jeżeli teraz urodziłaby twoje dziecko, Ise, to istnieje duża szansa, że i ono, i ona umarliby podczas porodu. Dlatego lepiej będzie, gdy trochę z tym poczekamy.

Koneko-chan powiedziała, że ma drobne ciało, ale może robić dzieci. Czy w takim układzie ona… ona po prostu plotła bzdury? Nie można było zaprzeczyć, że była w stanie urodzić dziecko, jednak byłoby to bardzo niebezpieczne zarówno dla niej, jak i dziecka. Jej ciało nie było jeszcze na to gotowe. Ale czy w takim razie nie weszłaby w okres godowy?

Abe-senpai, badając ją, powiedziała, że „to trochę za wcześnie dla niej na okres godowy”.

– Zatem nie powinno dziwić, że instynkt nekoshou sam określił, że wciąż nie jest gotowa, by urodzić dziecko. Ale dlaczego ona…

– Rozumiem ją, jako że sama jestem dziewczyną mieszkającą tutaj. – Były to słowa Akeno-san. Wszyscy się na nią spojrzeli. – Jestem pewna, że w Koneko-chan gotowało się od patrzenia na związek między Rias i Ise-kun. Musiała to wziąć sobie do serca i powtarzać rzeczy typu „nie przegram” i „ja będę następna”.

…Rias i mój związek? Popatrzyliśmy się na siebie. Czy Koneko-chan, widząc moje wyznanie miłości i nasz związek, pomyślała, że również musi coś zrobić…? W-wybrała mnie? Powinien był czuć z tego powodu dumę! Ale w jej obecnym stanie przysporzyłoby jej to tylko samych problemów. Nie mogłem w ogóle pozwolić, żeby Koneko-chan wplątała się w tak groźną sytuację.

– Mimo że jej ciało nie jest jeszcze gotowe, to weszła w okres godowy z powodu Ise i mnie…? – powiedziała smutno Rias.

Zdawało się, że była lekko zaskoczona. Musiała myśleć, że uczucie, które do mnie żywiła, oddziaływało na jej ważną podwładną. Może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdybym był poświęcił Koneko-chan więcej uwagi… Jednak od wyznania miłości skupiałem się tylko na Rias…

Sensei wyczuł tę dziwną atmosferę i drapiąc się po głowie, powiedział:

– W każdym razie tłumienie jej instynktów nie jest dobre. Jeżeli dalej będziemy faszerować ją lekami, to istnieje szansa, że instynkty nie odezwą się, gdy dorośnie.

Miał oczywiście rację. Polegaliśmy teraz na lekarstwach, ale nie mogliśmy dopuścić, żeby jej ciało zaczęło przez nie źle funkcjonować.

Sensei wskazał na mnie i powiedział:

– Najlepszym rozwiązaniem byłoby, by Ise znosił to do czasu, aż Koneko-chan powróci do normalności.

– J-ja?

– Ta – odparł. – Może jest to dla ciebie świetna sytuacja, bo ty w końcu jesteś cały czas w okresie godowym, ale jeżeli zależy ci na dobru Koneko-chan, to musisz wytrzymać jej uwodzenie. Dasz radę, jeśli przyjmiesz, że umrze, gdy tylko odbędziesz z nią stosunek.

M-może to prawda, ale…! Nie ma na świecie faceta, który by się nie podniecił na czarowanie dziewczyny…! A ty każesz mi to przetrzymać, co będzie dla mnie torturą!

…Wyglądało na to, że miały wydarzyć się niesamowite rzeczy…! Codziennie będą zarówno przyjemne, jak i okrutne wydarzenia! Rozmyślanie nad tym dawało mi mieszane uczucia podekscytowania i wielkiego wysiłku… Zrobiłem poważną minę, a Rias chwyciła moją dłoń.

– Proszę, Ise – powiedziała. – Nie daj się jej złapać na jej próby uwodzenia. Nie możesz zrobić z nią dzieci, okej? Poza tym nawet ja nie…

– M-masz rację! Przetrzymam to i nie dam się jej dopóty, dopóki jej stan się nie ustabilizuje!

Jeżeli ukochana przeze mnie kobieta o coś prosi, to nie mogę zrobić niczego innego, jak zrobić to z uśmiechem na twarzy!

– Jeżeli dasz radę, to dostaniesz nagrodę. Niu?

! Poważnie!? Zszokowała mnie ta nagła oferta!

– Mówisz serio!?

– Tak, mówię serio. W końcu rozchodzi się tutaj o ciebie, Ise, więc w zamian trzeba zaproponować coś zboczonego. Ufufu. – Rias uśmiechnęła się.

Ożesz! Otrzymam nagrodę od Rias, jeżeli zniosę kuszenie przez Koneko-chan! Ale zaraz, tak, to było ważne. Jednak opiekowanie się moją podopieczną było równie istotne! Musiałem poskromić swoje żądze! Jednak dla takiego zboczeńca jak ja było to naprawdę trudne… Ale jeżeli życzyła sobie tego ta osoba, Rias, to wtedy ja…!

– Zrozumiałem – powiedziałem. – Zrobię to dla nagrody. Nie. Zrobię to dla ciebie i Koneko-chan!

– Dobrze. Właśnie tego spodziewałam się po moim uroczym Ise.

– Tak jest. Oczywiście.

– …………

– …………

Wpatrywaliśmy się w siebie przez chwilę. Aaach, kobieta, którą kochałem… Uczucie pomiędzy nami musiało być odwzajemnione…! Wyznanie, które poczyniłem tamtego dnia! Nie zapomnę tego do końca życia! Ona i ja…

– Hej, hej, bez żadnych scen, paro głupków.

Ha! Wraz ze słowami Senseia zdaliśmy sobie sprawę, że patrzyliśmy się na siebie zdecydowanie za długo! Puściliśmy swoje dłonie! Zorientowałem się, że się cały zaczerwieniłem!

……No… Hahahahahaha… Nie mogłem się powstrzymać!

– Próbujemy się afiszować, tak? Róbcie takie rzeczy, gdy jesteście sami. Mam rację, prawda? – zapytał Sensei Asię i resztę.

– Nie. Zdaje mi się, że ze spokojnym sercem możemy nad nimi czuwać.

– Mimo że jestem przez nich zazdrosna, to samo patrzenie na nich z poczuciem ulgi działa na mnie kojąco.

– Macie rację. Zajęło im to trochę czasu, aby dobrnąć do tego etapu. Można by rzec, że gdy spoglądają sobie w oczy, to za nimi w tle kwitną kwiaty!

Kościelne Trio – Asia, Xenovia i Irinia – powiedziało coś tak zawstydzającego, zgodnie przytakując głowami! Już na samą myśl o tym, co się właśnie wydarzyło, mam ochotę zapaść się pod ziemię!

– Ufufu. Mam jeszcze większą chrapkę na romansik, ponieważ „cena romansu” wzrosła jeszcze bardziej – powiedziała niejednoznacznie Akeno-san z uśmiechem na twarzy!

A co to za „cena romansu”, o której przed chwilą wspomniałaś, bo zabrzmiało to jednocześnie czarująco, jak i przerażająco!?

– Gdybym nagrała teraz tę scenę i wysłała ją do braciszka Risera, to umarłby w męczarniach. Ufufu.

Ravel! Nie możesz się tak znęcać nad własnym bratem!

– ……Rany. Ise to naprawdę jest szczęściarzem, że ma przy sobie takie wspaniałe kobiety – powiedział Sensei. – Och, jeszcze jedna sprawa. Akeno – zwrócił się do niej – Barakiel zgodził się na to. Również wydaje mi się to dobrym pomysłem. Teraz wszystko w twoich rękach.

– Zatem ojciec… Rozumiem. Nie mogę stwarzać grupie więcej kłopotów, niż ma to miejsce teraz. Nawet Gasper-kun daje z siebie wszystko. Również muszę zacząć tak robić.

Po jej minie było widać zdeterminowanie. Rias zdawała się wiedzieć, o co chodziło. Czy Akeno-san poprosiła o coś swojego ojca…?

Sensei skinął głową na jej słowa.

– Okej. I odkładając tę kwestię na bok, mogę wam wszystkim o czymś powiedzieć? – powiedział ze zmianą w głosie, patrząc na nas. – Na jutro planuję wizytę gościa w tym domu. Rias, chcę dostać twoje pozwolenie na to.

– Ara. Pierwsze słyszę. Całkiem niespodziewanie.

Również wcześniej o tym nie słyszałem. Jednak najwyraźniej to Rias tutaj rządziła…… No cóż, jeżeli dom został przerobiony tak, by wpasować się w jej gust, to chyba nic dziwnego.

– Tak. W tej sprawie jest do wyjaśnienia jedna rzecz… – powiedział Sensei, robiąc minę poważniejszą niż zazwyczaj. – Z pewnością będziecie czuli niechęć w stosunku do „gościa”. Nie, raczej nie powinno dziwić, jeżeli będziecie chcieli go zabić.

…! A-aż tak bardzo…? Ale zabijać? To co to miał być za gość? Wszyscy byliśmy zszokowani jego słowami i patrzyliśmy na siebie. Rzecz oczywista. Chodziło o kogoś, w stronę kogo żywiliśmy niechęć i chcieliśmy jego śmierci… Do głowy przyszła mi… drużyna Valiego.

– Ise. Kojarzysz ludzi, którzy przyszli ci na myśl? Masz w połowie rację.

– …! Sensei, Vali i inni znowu tutaj przyjdą?

W starciu z Lokim użyli naszego domu jako bazy wypadowej. Współpracowaliśmy wtedy ze sobą przez pewien czas, dlatego też nie walczyliśmy ze sobą… Jednak byliśmy dla siebie przeciwnikami. Nasze relacje były takie, że niczym dziwnym nie byłaby walka na śmierć i życie przy następnym spotkaniu. Mimo to spotkaliśmy się z nimi wielokrotnie. Na ich widok nie będziemy chcieli ich zabić…

– Vali jest terrorystą- powiedziała Rias, jakby myślała podobnie co ja. – Raz ze sobą współpracowaliśmy, ale jeżeli mają tutaj do załatwienia jakąś sprawę, to jesteśmy gotowi do walki. Jednak muszę przyznać, że nie wydaje mi się, że gdy ich zobaczymy, to będziemy chcieli ich zabić. Słyszałam, że pomogli w Kioto Ise i reszcie. Z mojego punktu widzenia są przeciwnikami, ale nie stwarzają takiego zagrożenia jak Frakcja Bohaterów. Samo spotkanie z nimi będzie… Ale miejmy się na baczności.

Sensei, wysłuchawszy jej słów, podrapał się po policzku i westchnął.

– Co się tyczy drużyny Valiego, to wiem, że macie do nich niejasny stosunek. Chodzi o prostu o to, że… Że nie mogę o czymś teraz powiedzieć. Proszę zaczekajcie do jutrzejszego ranka. Wtedy się dowiecie. Jednak mam życzenie, żebyście nie zaatakowali „gościa”. To wszystko. Wystarczy, jeżeli wysłuchacie historii naszego „gościa”. Jeżeli ta część pójdzie sprawnie, to to spotkanie może znacząco wpłynąć na równowagę. Jutrzejszego ranka wrócę tutaj. Dlatego też proszę was. – Sensei zakończył pokłonem.

……Ktoś taki miał przyjść? Wszyscy mieliśmy wątpliwości. Zatem kto taki nas odwiedzić? I wyglądało na to, że ta osoba miała przyjść w towarzystwie drużyny Valiego…? Będąc pełnymi obaw i niepewności, spotkaliśmy „to” następnego dnia.


Część 2

Poranek następnego dnia.

Kiedy wyszedłem przed dom z sercem walącym jak młot od chwili, gdy tylko zabrzmiał dzwonek do drzwi… Stała przed nim szczupła dziewczynka nosząca czarny strój gotyckiej lolity.

……Znałem ją. Nie. Nie było mowy, żebym mógł o tym zapomnieć…! Nie było, kurna, żadnej mowy, bym mógł!

Dziewczyna ta wypowiedziała tylko jedno zdanie:

– Kopę lat, Ddraigu.

– O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-O-Ophis!!? – Zrobiłem krok w tył i wskazałem na nią palcem.

Mój krzyk był tak głośny, że rozbrzmiał w całym domu! J-j-jakim cudem! Mojego zaskoczenia nie dało się opisać! Tego nie dałem rady przewidzieć! To nie było śmieszne! Było to tak szokujące, że mogłoby przewrócić piekło i niebo do góry nogami!

Wszyscy nasi, którzy byli zebrani przy wejściu, byli gotów do walki! Przywołałem również swoją rękawice i wahałem się, czy zacząć odliczanie do Łamacza Ładu, czy nie! Nic dziwnego! Przed nami była przywódczyni Brygady Chaosu, toczącej walki ze wszystkim frakcjami! Czy to miało być coś na wzór ostatniego bossa!? To było niesprawiedliwe, że pojawiła się właśnie tutaj! W ogóle! To w ogóle nie było normalne, że się tutaj pojawiła! Była najsilniejszą istotą na świecie! Taki ostatni boss na szczycie wszystkich frakcji! I czy nie była ona bezmiarem wszechpotęgi!? To w takim przypadku co robiła w moim domu!? Czy był on taki sławny!? Czy był tak ważnym miejscem, że swoją obecnością zaszczycił go ostatni boss!?

Wraz z przybyciem Ophis zaczęła się tworzyć aura tajemniczości i obaw, ale brak pomysłu, jak na to zareagować, dał się jeszcze bardziej we znaki! Sensei wkroczył pomiędzy nas.

– Hej, hej, hej! Mówiłem wam o czymś wczoraj! Nie zabijać bez względu na to, kto przyjdzie! Więc bez walki mi tu! Ona również was nie zaatakuje! A nawet gdyby to zrobiła, to wszyscy razem i tak nie damy jej rady!

– To jest niedorzeczne, Azazelu! – Rias wściekła się jego słowami. – Ten smok jest przywódcą grupy terrorystów, która atakuje każdą z frakcji! Jest naszą wielką zmorą, która spowodowała olbrzymie straty w diabelskim świecie! Jaki jest twój powód, dla którego sprowadziłeś tutaj kogoś takiego!? Do tego miasteczka, które jest istotnym miejscem dla całego sojuszu! Nie wspominając, że do tego domu! Czy pozwolenie Ophis na wkroczenie do tego miasta nie jest równoznaczne z oszukaniem tych, którzy go chronią!? Zatem jaki jest twój powód, by zrobić coś takiego!?

Rias miała rację. To miasteczko było miejscem, gdzie Zaświaty i Niebo podejmowały się wspólnych działań, a także gdzie negocjowały ze sobą różne frakcje. Najważniejsze z miejsc. Również kilku aniołów, upadłych i diabłów tutaj przebywało, aby utrzymać miasto. Wydaje mi się, że jej obecność w tym miejscu była równoznaczna z przekupstwem lub oszustwem. Zaskoczona mina Iriny musiała oznaczać, że nie dostała ona żadnych informacji z Nieba. Oczywiście również nie otrzymaliśmy niczego ze strony diabłów. Sirzechs-sama powiedziałby nam o tym zawczasu, że ma przybyć tutaj taka postać, jednak o niczym takim nas nie poinformował. Zatem wychodziło na to, że Sensei ściągnął tutaj Ophis, nie mówiąc o niczym Sirzechsowi-sama lub Michałowi-sama.

Rias natychmiast zdała sobie z tego sprawę i krzyczała na Senseia i Ophis. Bo to było…

– Łamiesz zasady sojuszu, Azazelu! Od tego nie moglibyście się nawet odwołać, gdyby Maou-sama i przywódca aniołów, Michał, zrzuciliby na was odpowiedzialność! Dlaczego, chociaż mówiłeś tyle o tym sojuszu, zrobiłeś coś tak… – Wkurzona Rias urwała w tym miejscu. Następnie zrobiła głęboki wdech. – …To ty mówiłeś tyle o tych sojuszach. Zatem musiałeś stwierdzić, że wizyta Ophis jest tak bardzo wartościowa, tak? – zakończyła wysnutym wnioskiem.

Miała rację… Nie było teraz powodu, aby zwątpić w Senseia. Przy pierwszym spotkaniu wydawał się podejrzany i wyglądał jak nasz przeciwnik. Jednak teraz był Naczelnikiem Upadłych Aniołów, któremu mogliśmy w pełni zaufać. Daliśmy radę stawić czoła licznym nieszczęściem właśnie dzięki tej osobie. Również dzięki jego pomocy i wiedzy staliśmy się tak silni. Nie było mowy, żeby troszczący się o nas Sensei zdradził nas. Prawdopodobnie Rias przypomniała sobie o tym, gdy się wkurzyła.

– Tak, przepraszam, Rias. Okłamałem i nadal kłamię wiele osób, żeby ona mogła tutaj być. Ale jej życzeniem może być coś, co odmieni istotę Brygady Chaosu. Doszedłem do wniosku, że trzeba przeciwdziałać niepotrzebnemu rozlewowi krwi… Znów was przeproszę i zapytam ponownie. Zatem przepraszam i zdaję pytanie: możecie jej przynajmniej wysłuchać? – Sensei znów się pokłonił. Ten mężczyzna, mający tak wielką dumę, zrobił coś takiego…… Musiało się za tym kryć coś wspaniałego.

– Zaufam Senseiowi. To dzięki niemu jestem taki, jaki jestem – powiedziałem i sprawiłem, że rękawica zniknęła.

Reszta popatrzyła po sobie i również odłożyła swoją broń.

– …Zawsze jestem pod opieką Senseia. Mam ochotę ciąć Ophis moim mieczem, ale… przetrzymam to. – Xenovia założyła ręce i zamknęła oczy.

– …Pozwolić na takie coś Ophis bez informowania Michała-sama… Osobiście nie mam pojęcia, co powinnam zrobić, ale nie pozostaje mi nic innego, jak wierzyć Rias-san i Azazelowi-sensei – przyznała z mieszanymi uczuciami Irina.

Z powodu jej położenia powinna była mieć najtrudniej, gdyż reprezentowała Niebo, ale mimo to zgodziła się na to. Był to dowód na to, że wierzyła w Senseia i nas. Ucieszyło mnie to.

– Po prostu zaufam Ise-san i Rias-oneesama tak, jak robiłam to od początku.

– Myślę podobnie.

Asia i Ravel również się zgodziły.

Myślę, że Kiba i Gasper, których tutaj nie było, Koneko śpiąca w swoim łóżku, a także Rossweisse-san, która wróciła do Północnej Europy, podzieliliby ich zdanie.

Rias westchnęła, po czym zapytała Senseia:

– Zatem mam jej pozwolić wejść i ugościć ją zieloną herbatą? Czy ona jest sama? Co z Valim i jego drużyną?

Wraz z tym pytaniem pod drzwiami rozjaśniało światło i pojawił się mały magiczny krąg. Wyłoniła się z niego czarodziejka drużyny Valiego, Le Fay, która miała na sobie pelerynę i spiczastą czapkę, oraz pies o popielatoszarej sierści. Odstawiając postać Le Fay na bok, ten popielaty pies… Pamiętałem go! Znaczy się, nigdy bym nie zapomniał tych dreszczy, które powodował samym patrzeniem na siebie! To Fenrir! Wilk, zabójca bogów, który podobno zabija ich i zjada przy pomocy swoich kłów! Jeżeli sobie przypomnę, to przeszedł we władanie drużyny Valiego…

Tom 11 (light novel) strona 173.jpg

– Jak leci? To ja, Le Fay Pendragon. Dobrze się mną zaopiekowaliście w Kioto. Ten tutaj to Fenriś.

Czarodziejka, która grzecznie nas przywitała.

……Wyglądało również na to, że Fenrir był jej posłuszny i nie żywił w naszą stronę żadnej wrogości. Mimo to wciąż pozostał jednak legendarnym stworem i przez to był już wystarczająco straszny!

Nagle z innego magicznego kręgu wyłoniła się olśniewająca kobieta! Przytuliła się do mnie, gdy tylko się pojawiła!

MUNYUUN!

Aaach, czułem te olbrzymie piersi.

– Dawno się nie widzieliśmy, Sekiryuuteiu! Nadal kochasz cycusie, tak jak kochałeś je zawsze?

To siostra Koneko-chan, Kuroka! Kurna! Te jej cycusie były niesamowite!

– Kuroka!? C-co to za sposób łączenia w pary!?

Nie wyglądało na to, żeby ktoś jeszcze miał się pojawić, więc byli to już wszyscy z drużyny Valiego? Vali i Bikou nie przybyli, więc przyszły tylko dziewczyny? Tego ogromnego golema tutaj nie było, prawda? Bo był zbyt wielki i nie mógłby wejść do domu!

Ktoś patrzył bezpośrednio na mnie, przytulanego przez Kurokę. To Ophis.

– Chcę porozmawiać – powiedziała.

– Wypij z nią herbatę – przekonywał Sensei. – Skłamałem innym frakcjom, aby mogła tutaj być. Gdyby się o tym dowiedziano i wszystko poszłoby w złym kierunku, to skróciliby mnie o głowę.

……Zrozumiałem. Zrobię to. Zrobię wszystko. Nawet napiję się z nią herbaty.

…Do mojego dziadka w niebie. Wyglądało na to, że naprawdę byłem wciągany w wiele rzeczy. Wreszcie przyszedł czas, abym napił się herbaty z najpotężniejszą istotą…


W pokoju dla VIP-ów zebrała się dziwna mieszanka gości. Drużyna Gremory (Kiba i Gasper przyszli, jednak Koneko-chan wciąż odpoczywała w swoim pokoju) plus Irina, Ravel, Sensei, a po drugiej stronie drużyna Valiego – Le Fay, Fenrir, Kuroka – oraz Ophis, która była w centrum tego spotkania. Zgromadzenie tych, którzy w normalnych okolicznościach nigdy by się nie spotkali.

– Oto wasza herbata. – Akeno-san podała zieloną herbatę drużynie Valiego i Ophis, pozostając cały czas czujna.

Le Fay zabrała się za herbatę, podczas gdy Kuroka zajadała się podanym poczęstunkiem. Fenrir spał tuż przy Le Fay… Z całą pewnością ani trochę się nie denerwowali.

Kiba również przyszedł i stał za mną, będąc w pełnej gotowości. Jego twarz niczego nie zdradzała, ale wszystkie zmysły miał tak wyczulone, żeby móc skoczyć w każdej chwili.

Gyasuke udał się do Koneko-chan. Zdawał się o nią martwić, bo w końcu była jego przyjaciółką. Będąc przy niej, powinien był być w stanie uspokoić ją do pewnego stopnia.

Wyszeptałem wreszcie do ucha siedzącego obok mnie Senseia:


– …Więc co mam robić? Oczywiste pytanie. Sensei poprosił nas o wysłuchanie jej. Jednak nie miałem pomysłu, w jaki sposób pchnąć do przodu rozmowę. Pozostali również zdawali się czuć niezręcznie i byli podenerwowani. A to dlatego, że nie wiedzieliśmy, czy lada moment nie dojdzie do niewyobrażalnej walki! W takim układzie wydawało mi się, że całe miasto poszłoby z dymem, zaczynając od mojego domu… Z pewnością nic by po nas nie zostało.

Będąc zdenerwowany, otrzymałem odpowiedź:

– Zainteresowana jest tobą – odszeptał Sensei. – Więc odpowiedz jej, gdy zada pytanie. Będzie to świetna okazja, by ją zrozumieć.

– M-mimo wszystko! Jest przywódczynią terrorystów i najpotężniejszym smokiem, co nie…? Na dodatek jest silniejsza od ciebie i Sirzechsa-sama!

Nie było mowy, bym się uspokoił, mimo że Sensei był tuż obok! Czy nie zginąłbyś z nami w przypadku walki!?

– Nie urządzi tutaj żadnej rzezi. Porównując ją do Valiego czy Cao Cao, nie ma żywi żadnej ochoty w stronę walki. Nie zaatakuje nikogo innego poza Wielkim Czerwonym. Zatem odbędziesz rozmowę, reprezentując każdą z frakcji na świecie. Słuchaj jej, okej? Baw się dobrze i napij się z nią herbatki! Nie dziękuj!

Ale mimo wszystko… Mogłem tylko zrobić zdezorientowaną minę i drapać się po policzku. Znaczy się, czekały na mnie dwa testy, więc co my tutaj robimy… Działo się zbyt wiele rzeczy! Czy to również była zdolność Sekiryuuteia do przyciąga mocy!?

…Musiała. Przemawiał za tym fakt, że tutaj przyszła, bo się mną interesowała. Zatem moja moc wreszcie przyciągnęła najpotężniejszą istotę? Wyglądało na to, że wreszcie się zrobiło poważnie…

Myśląc o tym, westchnąłem, a Ophis tylko się we mnie wpatrywała.

– …………

Ruszyłem ustami, uśmiechając się i pytając:

– W-w-więc j-j-jaką masz do mnie sprawę…?

Uśmiechaj się. Musiałem się uśmiechać. Nie mogłem się bać. Niebezpieczne było, że moje jedno słowo mogło przysporzyć wszystkim frakcjom wiele kłopotów. Nie chciałem zapisać się na kartach historii przez zrobienie czegoś dziwacznego!

„Oppai Smok stał się zgubą ludzkiego świata”.

Będę płakał, jeżeli będą tak o mnie pisali w podręcznikach w Zaświatach!

Ophis przystawiła usta do filiżanki. Po chwili odłożyła ją na stół i przemówiła:

– Ddraig. Chcesz przestać być Niebiańskim Smokiem?

………H-hmm… Zapytała o coś, czego nie rozumiałem już od samego początku. Wypowiedziałem kilka słów, uśmiechając się:

– …Emm, nie. Nie rozumiem za bardzo, co chcesz powiedzieć…

– Człowiek, który jest twoim gospodarzem. Do tej pory miał inną definicję rozwoju. Wydaje mi się to bardzo dziwne. Bardzo różniące się od poprzednich Niebiańskich Smoków. W przypadku Valiego jest podobnie. Dziwne. Bardzo dziwne.

……Rozwój mój i Valiego…? Było on dziwny…?

Ophis kontynuowała:

– Walka z Cao Cao. Walka z Baelem. Ddraig miał inne formy. Pancerz stał się szkarłatny. Stało się tak po raz pierwszy. A na pewno pierwszy raz, o którym wiem.

…Zatem fakt, że moja zbroja zmieniła kolor, był już znany. Wydawało mi się to przerażającą wizją przy następnym spotkaniu z Cao Cao.

Ophis mówiła dalej:

– Stąd moje pytanie, Ddraigu: czym ty zostaniesz? – Przechyliła głowę.

O rany, była słodziutka. To przeszło mi przez myśl! Ale jak powinienem był jej odpowiedzieć… Że bezmyślnie trenowałem, pragnąc jedynie piersi i rośnięcia w sile? Jednak to nie było odpowiedzią, którą szukała Ophis.

Wtem moja rękawica pojawiła się sama od siebie.

…Czy to Ddraig?

Jego głos rozbrzmiał donośnie, aby wszyscy mogli go usłyszeć.

[Nie mam pojęcia, Ophis. Nie wiem, kim ten chłopak chce zostać. Nie mam zielonego pojęcia, ale… Ale faktem pozostaje, że jego rozwój jest interesujący.]

Och, nieźle! Łatwiej będzie mi, gdy to Ddraig będzie przemawiał! Zatem mam nadzieję, że rozmowa pomiędzy legendarnymi smokami przebiegnie pomyślnie! Będę cię wspierał, jeżeli obróci się ona w walkę, więc pozostawiam wszystko tobie, partnerze!

Ophis spojrzała się na moją rękawice i powiedziała:

– Dwa Niebiańskie Smoki, ja, jako „nieskończoność”, i Wielki Czerwony – „sen – wszystkie te postaci wplecione w inkantacje. Ddraigu, czemu myślałeś o zostaniu królem dominacji?

[…Musiał to być rezultat pragnienia siły. A z tego powodu zostałem wyeliminowany. Nie mogłem stać się silniejszy w inny sposób poza zwiększaniem mocy „dominacji”. I nigdy nie pomyślałem, że moja czerwień stanie się szkarłatem.]

– Nie rozumiem tej „dominacji”. Ci z Brygady Chaosu właśnie jej pragną. Wielki Czerwony nie jest „dominacją”. Ja również nią nie jestem.

[Niemożliwe jest, żeby istota będąca od samego początku silna, zrozumiała powody dążenia do „dominacji”. Zrodziłaś się z „nicości” czy też „nieskończoności”, Wielki Czerwony ze „złudzeń” – musicie pochodzić z innego wymiaru. Ophis, dostałaś się do tego świata poprzez Szczelinę Wymiarową. Co dostałaś od tego świata i dlaczego myślisz o powrocie do miejsca, skąd pochodzisz?]

– Również ciebie o coś spytam. Ddraigu, dlaczego chcesz stać się innym stworzeniem? Odrzucisz „dominację”? A co potem?

…Odpowiedziała pytaniem na pytanie. Nie żebym coś w ogóle rozumiał z tej rozmowy. Nie rozumiałem pojedynczego słowa! W rozmowie smoków były rzeczy za trudne do pojęcia. Podobnie było z Albionem, Midgardsormra, Vritry i Yu-longa, którzy mówili na swój własny sposób. Codzienny Ddraig i staruszek Tannin zachowywali się dosyć ludzko, dlatego też łatwo było ich zrozumieć…… Jednak na widok rozmawiającego Ddraiga z Ophis w taki sposób doszedłem do wniosku, że musiał patrzeć na świat z kompletnie innej perspektywy. Może to dlatego, że postrzegali go w zupełnie inny sposób.

– …W rzeczy samej, bardzo interesujące. Nie często można być świadkiem rozmowy Niebiańskiego Smoka i Smoczego Boga. – Sensei przysłuchiwał się wszystkiemu z iskrami w oczach.

Zdawał się lubić tego typu rzeczy. No cóż, pozostawię wszystko mojemu partnerowi. Gdybym to ja miał mówić, nie dałbym rady rozmawiać z Ophis. Wydawało mi się, że mój partner był kimś, komu mogłem głęboko zaufać, ale wraz z jego reakcją na kolejne pytanie Ophis zmieniłem zdanie!

– Ddraigu, zostaniesz Chichiryuuteiem? Możesz przerosnąć Niebiańskiego Smoka ściskaniem piersi? Ddraigu, zostaniesz smokiem symbolizującym cycki?

Słuchający tego Ddraig… zareagował w taki sposób, że musiał zrobić głęboki wdech!

[Ugg… Nawet Ophis o tym powiedziała……… Uuu! Hahaha…! Wszystko się rozmazało! Psychiatry! Dzwońcie po psychiatrę!

A niech to! Wyglądało na to, że był na skraju załamania, bo tak bardzo go to zabolało! Wyjąłem lekarstwo i pokropliłem nim klejnot.

– Uspokój się, Ddraigu! Oto twoje lekarstwo!

Wraz z lekarstwem na klejnocie emocje Ddraiga opadły, a on sam zaczął się uspokajać.

[……Ach… Tak… W-wybaczcie… T-ten specyfik z pewnością dobrze działa…]

Jesteś zbyt wrażliwy… Wyglądało na to, że jego dusza była naprawdę wykończona! Przepraszam! Naprawdę przepraszam!

– Chcę się przyjrzeć. Ddraigu, chcę się jeszcze bardziej przyjrzeć twojemu posiadaczowi. – Ophis znów się na mnie gapiła!

M-mi…? O rany… Mimo że była apatyczna, to jej oczy zdawały się były przybrać kolor zainteresowania…!

Sensei westchnął i położył dłoń na moim ramieniu.

– Więc oto w taki sposób możesz pozwolić jej tu zostać na kilka dni? Jak sam widzisz, Ophis chce się tobie przyjrzeć. Nie mam pojęcia, co się za tym kryje, ale od samego patrzenia jeszcze nikt nie umarł, prawda?

Mimo wszystko… Goszczenie jej, przywódczyni terrorystów i ostatniego bossa patrzącego się na mnie z zainteresowaniem, było trochę…

Spojrzałem na Rias w poszukiwaniu pomocy, ale…

– Jeżeli Ise się na to zgadza, to nie mam nic przeciwko. Oczywiście będziemy się mieli na baczności i jeżeli do czegoś dojdzie, nie będziemy mieli żadnych skrupułów do walki. Jeśli się na to zgadzasz, to… to ja również, Azazelu.

……? Rias nie protestowała!?

…Wydawało mi się, że zainteresował się prawdziwy powód stojący za czynami Ophis! Jeżeli będziemy mogli odnaleźć nić prowadzącą do upadku Brygady Chaosu, to nie mogliśmy prosić o nic więcej! Jeśli mogliśmy powstrzymać organizację terrorystyczną poprzez rozmowę z jej przywódczynią, to nie było lepszej opcji. Zapobiegnięcie walkom bez rozlewu krwi wydawało się rzeczą dobrą i pokojową. Jednak nie wydawało mi się, że Cao Cao poddałby się tak łatwo. Posiadacze Boskich Darów, którym powiedział, jak osiągnąć Łamacza Ładu, zdawali się wciąż wzniecać bunty w swoich okolicach, ale powoli sytuacja była opanowywana z drobnymi wyjątkami… I w takiej sytuacji Ophis pomyślała, aby zmienić kierunek, w którym zmierzał świat. A czy do tego dojdzie, czy nie, miało zależeć od… ode mnie?

Dlaczego zostało mi powierzone tak ważne zadanie!? Chciałem po prostu wieść spokojnie życie przy boku przyjaciół! Czemu wszyscy przychodzili do mnie z takimi problemami i sprawami!? Chciałem żyć sobie w spokooooojuuuuuuuu!

…I mimo że w głębi siebie tak krzyczałem, to nie miałem innego wyjścia, jak zgodzić się na to.

– …Także się zgadzam. Po prostu zbliżają się testy i jeżeli nie będzie stanowiła jakiegoś utrapienia, to nie mam nic przeciwko.

Poddałem się, podając ten minimalny warunek.

Sensei położył dłoń na mojej głowie.

– Wybacz, że męczę cię za każdym razem, Ise. Tworzenie źródeł stresu, mimo że masz przed sobą ważny test… Jednak mamy szansę. Jeżeli wszystko przebiegnie sprawnie, to zagrożenie, przed obliczem którego stoi każda z frakcji, może zelżeć.

Tak, tak. Dam z siebie wszystko… Nie mogłem odmówić, jeżeli Sensei się skłonił. Był w końcu moim dobroczyńcą.

– Nie powinienem tego mówić, ale Ophis i Kuroko, zbliżają się dla nich ważne testy, tak więc nie przeszkadzajcie im.

– Zrozumiano.

– Po prostu się odprężę nyan.

Ophis i Kuroka zgodziły się na jego polecenie. Ale czy naprawdę…? Patrzyłem na nie z podejrzeniem w oczach, kiedy to nagle podeszła do mnie Ley Fay, wyjmując coś. Był to skrawek papieru.

Trzęsąc się, powiedziała:

– E-eem! Bardzo się wzruszyłam widokiem walki z Baelem! Proszę daj mi swój autograf, jeżeli nie stanowi to dla ciebie problemu!

…A tak. Była moją fanką. Wszyscy towarzysze broni Valiego byli szalenie silni, ale nie denerwowali się i byli niezwykłymi dziwakami.

– Tak, tak. – Uśmiechając się gorzko, złożyłem swój podpis.

I w ten sposób przyjęliśmy absurdalnych gości i spędzaliśmy ze sobą dni aż do czasu testu.


Część 3

……………

Był weekend, a my nadal uczyliśmy się na test. W kącie siedziała patrząca się na nas dziewczyna w stroju gotyckiej lolity. Oczywiście była to Ophis…

Minęło już parę dni, odkąd miałem wszystkie książki na wierzchu, ucząc się z pozostałymi w przestronnym salonie do egzaminu i testu… W kącie pomieszczenie siedziała Ophis, gapiąc się centralnie na nas! I zajadała się przy tym ciastem mamy. Ten nietypowy widok nie był dobry dla mojego zdrowia psychicznego… Mieliśmy na głowie bardzo ważne testy…

Wszyscy próbowaliśmy skupić się na nauce i nie myśleć o tej sytuacji, ale od czasu do czasu rzucaliśmy okiem na Ophis. Nic dziwnego, bo w końcu w pokoju siedziała z nami przywódczyni terrorystów. Szczerze powiedziawszy, nie był to dobry czas na naukę.

Jednak nie wyczuwałem od niej żadnej wrogości czy też chęci walki. Po prostu sobie tutaj siedziała. Kuroka, Le Fay i Fenrir bawili się w basenie, który mieliśmy w piwnicach. Powiedziałem tym dwóm dziewczynom i psu, żeby pozostali wewnątrz domu. Zgodzili się na to, ale odkładając na bok Le Fay, to nie wydaje mi się, żeby Kuroka tak łatwo się mnie posłuchała. Wydawało mi się, że gdy tylko nadarzy się szansa, to wyjdzie na zewnątrz. Doszłoby do niemałych kłopotów, gdyby zauważył ją ktoś powiązany z sojuszem Trzech Potęg… To całkiem przerażająca wizja… Nie, nie! Teraz musiałem skupić się na nauce! Testy były już tuż-tuż! Dostało mi się powołanie do awansu, więc nie mogłem zawieść pokładanych we mnie nadziei Sirzechsa-sama!

Hmm, doskonale znałem nazwisko każdego z siedemdziesięciu dwóch filarów. Udało mi się również spamiętać zasady, których należało przestrzegać, będąc w ludzkim świecie. Znałem rody, które przetrwały, a także sposób na zapamiętanie ich. Nie mogło się obejść bez sposobów na zajmowanie się chowańcem w zależności od tego, czy był on potworem, czy youaki. W pewnym stopniu rozumiałem również różnice ideologiczne pomiędzy frakcją Starych Maou a frakcją obecnych. No i miałem już w głowie informacje o legendarnych istotach, smokach. Nauczyłem się również co nieco o bogach z każdej frakcji.

……Ale nie czułem się pewnie w zakresie wiedzy stosowanej, ekonomii Zaświatów oraz folkloru różnych regionów. Nggggh, Kiba i Akeno-san odpowiadali z widoczną łatwością na pytania Rias. Wciąż się borykałem z tym problemem, ponieważ nadal popełniałem błędy. Koneko-chan chyba dobrze się dzisiaj czuła, bo uczyła się razem z nami.

– ……Czujesz się dobrze, Koneko-chan?

– ……Tak, Gya-kun. – Obdarzyła uśmiechem martwiącego się o nią przyjaciela.

Jej twarz była czerwona, jakby nie zdawała sobie z tego sprawy… Musiało to oznaczać, że jej stan cały czas się poprawiał.

Koneko-chan nie podchodziła do mnie od czasu tamtego zajścia. Staraliśmy się unikać siebie nawzajem na tyle, ile było to możliwe. Zdawała się naprawdę walczyć ze swoim instynktem. Jej ciało tego chciało, ale serce już niekoniecznie. Była w trudnej sytuacji. Prawdę mówiąc, smuciło mnie, że nie mogłem z nią rozmawiać. Bywało, że miałem ochotę coś z tym zrobić, bo po niej również było widać smutek. Jednak ważniejsze było, bym przez jakiś czas unikał z nią kontaktu. Koneko-chan rozchorowała się tuż przed egzaminem, ale zarówno ona, jak i Gyasuke świetnie radzili sobie w szkole, więc nie będą mieli problemu z zaliczeniem egzaminu, nawet jeśli nie będą się tak dużo uczyli. Za to ja znajdowałem się w dosyć poważnej sytuacji! Jednak Ravel uczyła mnie wielu rzeczy, których nie umiałem.

– Wygląda na to, że Ise-sama będzie w stanie odpowiedzieć na pytanie powiązane z postaciami z legend z racji tego, że niektóre już spotkaliście – powiedziała Ravel. – Jednak najwyraźniej ekonomia i folklor będzie przeszkodą dla tych, którzy byli wcześniej ludźmi. Istnieją spore różnice między wartościami ludzkimi i diabelskimi, więc nic dziwnego, że są dla was zagadnienia trudne do zrozumienia. W końcu podwaliny obu kultur są zgoła odmienne. I na teście pojawiają się właśnie takie pytania, więc nawet jeśli nie czujecie i nie rozumiecie jak diabły, to wydaje mi się, że lepiej będzie do nich podejść w sposób „diabły zrobiłyby właśnie tak”.

– Rozumiem – powiedziałem. – Znaczy się, ich osobowości zmieniają się w zależności od tego, z jakiego pochodzą rodu, dlatego też sposób rządzenia terytorium również się zmienia… Ród Gremory słynie ze swojej miłości, więc ludność ich terytorium nie jest jakoś źle traktowana. Jednak nie oznacza to, że tak jest wszędzie, prawda? Jako że świat diabłów obraca się wokół arystokracji.

Różne wartości na skutek różnych kultur. Wychodziło na to, że większość pytań na teście miała być o tym. W końcu brak wiedzy o diabelskiej kulturze nie dopuszczał dawnych ludzi, a obecnych diabłów, do promocji. Podobno Zaświaty ulegały stopniowym zmianom, ale fundamenty pozostawały różne od tych ludzkich. I wydawało mi się, że zrozumienie tych rzeczy stanowiło dla mnie problem. Hmmm, bardzo trudne wydawało się zostać wysokoklasowym diabłem… A może test na niego będzie tak trudny, że doznam szoku…

Nagle Asia wstała i podeszła do Ophis.

– U-um, chyba jedzenie samego ciasta nie jest dobrym pomysłem. Napij się trochę zielonej herbaty. – Podała Ophis filiżankę, do której nalała herbaty!

A-ależ dzielna dziewczyna! Ophis wzięła filiżankę bez słów i wypiła jej zawartość. Widząc to, Asia uśmiechnęła się i wróciła do nas. Wówczas wyszeptałem do jej ucha:

– N-naprawdę jesteś odważna, Asiu…

– Pomyślałam, że może nie jest kimś tak strasznym… Nawet zeszłej nocy Irina-san zaprosiła ją do gry w karty…

– Haa!?

Na te słowa doznałem szoku i spojrzałem na Irinę. Zrobiła pacyfkę z palców i uśmiechnęła się pewna siebie.

– Tak. Spytałam, czy nie zagra ze mną. Grałam w karty z najpotężniejszym smokiem!

M-miała dziewczyna odwagę! I jeżeli pamiętałem dobrze, to rozmawiała również z Arturem z drużyny Valiego podczas walki z Lokim! Jednak wzbudzało to u mnie zazdrość, ponieważ potrafiła rozmawiać z ludźmi w takich sytuacjach. Ach, czyżby Michał-sama uczynił z niej swojego Asa, wiedząc o jej osobowości? Bo z takim charakterem to mogła dogadać się z każdym typem osoby. Mógł dojść do wniosku, że będzie mogła lepiej reprezentować anielską stronę, będąc w stanie spotkać ludzi z różnych frakcji.

– …Zmiana… Jest całkiem inna niż Uroboros z legend – powiedział Kiba.

– Z pewnością daje zgoła inne wrażenie niż smok reprezentujący chaos, nieskończoność i nicość – dopowiedziała Akeno-san.

Smoczy Bóg, który podobno jest nieskończony… Patrząc na nią pod tym względem, to w ogóle nie wyglądała jak istota zwana bogiem smoków. Za to Wielki Czerwony wygląda bardziej jak takie stworzenie. Tak jak powiedział Kiba – może zmieniła się, bo przebywała na tym świecie zbyt długo. Smok ten, zwany Ophisem, musiał być przepełniony wieloma wątpliwościami. A na dodatek, będąc Smoczym Bogiem, interesował się mną… Spojrzałem się na Ophis i tak jak myślałem, patrzyła się na mnie. Czego do licha ona ode mnie chciała?

I w taki sposób nasza grupa dalej się uczyła, podczas gdy Smok Nieskończoności nadal tu pozostawał.


W noc przed testem promocyjnym.

Skończyłem naukę o przyzwoitej godzinie i położyłem się wcześniej niż zwykle. Ale gdy poszedłem do toalety, wyczułem, że piętro wyżej panowała dziwna atmosfera. Wydało mi się to podejrzane, więc wszedłem po schodach. Drzwi jednego z pomieszczeń były otwarte. Był to pokój Koneko-chan. Na korytarzu rozlewało się światło wydobywające się z wnętrza.

– ………!

– ………

…Było słychać rozmowę. Zamaskowałem swoją obecność i zbliżyłem się do drzwi. Pomyślałem, że chodziło o „to”. Jeżeli dobrze pomyślałem, to ona musiała… Usłyszałem jej głos, tak jak pomyślałem.

– Fufun. Od razu wiedziałam, Shirone, że zaczął ci się okres godowy nyan. Nie możesz się powstrzymać od pożądania tamtego chłopaka nyan?

– …To nie ma nic wspólnego z tobą, siostro.

– No już, już. Jeśli chcesz, mogę nauczyć cię, w jaki sposób Sekiryuutei się w tobie zadurzy nyan.

…Tak jak myślałem – była to Kuroka. Weszła do pokoju Koneko-chan i próbuje napchać jej do głowy niepotrzebnych rzeczy. Rany! Przecież mówiłem jej nachalnie, żeby nie powodowała żadnych problemów! A na dodatek Koneko-chan była w trudnym dla siebie okresie. Będziemy mieli kłopot, jeżeli pobudzi ją w zły sposób.

Bo Kuroka sama w sobie była zboczona! Może powinienem był coś jej powiedzieć. Ale jak miałem wejść do środka…? Należał on do Koneko-chan, więc nie mogłem sobie wejść ot tak po prostu…

W chwili, gdy nad tym myślałem.

– Nfufu. Mamy zbereźnego smoka, który do nas zagląda nyan.

…! Najwyraźniej Kuroka wiedziała o mnie! Zatem nic już nie mogłem poradzić! Po prostu wejdę! Drzwi były lekko uchylone. Zapukałem na wszelki wypadek i wkroczyłem do środka. Koneko-chan i Kuroka, obie w piżamach, usiadły naprzeciw siebie przed łóżkiem. Koneko-chan miała na wierzchu swoje kocie uszy i ogonek. Wymachiwała nim i byłem w stanie stwierdzić, że była w stanie podniecenia. Oczy również miała szeroko otwarte. Jednak jej twarz była cała czerwona i zdawało się, że miała lada moment zemdleć.

– Kuroko, co takiego powiedziałaś Koneko-chan?

– Mylisz się nya. Wiedziałam, że Shirone jest w okresie godowym, gdy tylko ją zobaczyłam, więc przyszłam zobaczyć, jak się czuje. Normalna rzecz dla starszej siostry, prawda? – Mrugnęła uroczo.

Jednak twarz Koneko-chan spoważniała jeszcze bardziej. Widząc to, zdawało mi się, że przyszła tutaj raczej z ciekawości niż ze zmartwienia.

– W tym okresie jest się bardzo wrażliwym nyan. Przykładowo…

Kuroka nagle pociągnęła za rękę Koneko-chan i pchnęła ją na mnie! Koneko-chan zmierzała w kierunku mojej klatki piersiowej! Złapałem ją, lecz…

– ……! – Pchnięta na mnie Koneko-chan zrobiła wzbudzającą emocje minę, mając łzy w oczach. – …Nyaa… Senpai…

Drobne usta wydały z siebie słodki i niski dźwięk. Jej ogon, którym wcześniej wymachiwała, owinął się wokół mojej prawej ręki.

– Nieważne, ile będziesz to znosiła, to gdy tylko poczujesz dotyk skóry swojego ukochanego, najdzie cię chrapka na robienie dzieci. Sekiryuuteiu, Shirone jest w stanie, w którym myśli tylko o tym jednym. M-mimo wszystko! Nie mogłem położyć na niej moich rąk! Jeżeli zrobię coś bezmyślnego, to będzie to dla niej dużym brzemieniem! I mimo że tak uważałem, to Koneko-chan pocierała się o mnie… Próbowała ściągnąć moje ubranie z nasyconą erotyzmem miną, jak gdyby silna wola, która ją od tego powstrzymała, zniknęła! Zaczęła również ściągać swoje piżamy! Żarty się skończyły, gdyż widziałem jej pojawiające się i znikające malutkie cycuszki przez dziurki w piżamie! Nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie! Nie możesz, Koneko-chan! Jeżeli zrobisz coś takiego ze mną i zajdziesz w ciążę, to będzie to zarówno niebezpieczne dla ciebie, jak i dziecka!

– …Senpai. Nie zgodzisz się, jeżeli to moje ciało…? Czy ja nie mogę uprawiać seksu…? Ja… ja jestem już gotowa cię przyjąć… Nawet jeśli mam dużo drobnych rzeczy, to moje ciało wciąż jest kobiece. Dlatego też… pragnę twojego ciała…

Ale proszę nie mów teeeeego! Mówiąc to z taką miną i takim głosem, spowodujesz, że stracę przytomność! Obiecałem coś Rias! Że nie będę się z tobą kochał, Koneko-chan! Rias powiedziała, że jeśli dotrzymam słowa, to dostanę nagrodę! Było to bardzo ważne zarówno dla mnie, jak i ciebie, Koneko-chan! Dasz radę! Ja dam radę!! Ale jej ciało było takie mięciutkie!

Chciałem się wycofać, ale coś owinęło się wokół mojej nogi i poczułem to na pośladkach! Z tego powodu mój wzrok znalazł się na wysokości oczu Koneko-chan i jej twarz była tuż przy mojej! Przytuliła mnie! Zaczęło się to zamieniać w skandaliczną scenę!

– …Nie chcę przegrać z tym ptaszyskiem… Nie chcę, by ktoś cię ode mnie zabrał… I mimo że nie mogę zostać twoim menadżerem, to wydaje mi się, że mogę zaspokoić twoją żądzę…

……Zachowywała się tak, jakby nic jej nie przeszkadzało, ale w jej głowie siedziała Ravel. Siedziała, bo były w tej samej klasie. Jednak nie wydawało mi się, że chce być dla mnie przydatna przy pomocy swojego ciała! Bo miała również swoje dobre strony!

Kuroka patrzyła na to wszystko z boku z widocznym rozbawieniem! Niech cię, wredna nekomacico! Dobrze się bawiła! Wydawało mi się, że będzie tak siedziała i tylko patrzyła, ale zamiast tego zbliżyła się do nas.

…SURU…SURU-SURU…

Poluzowała pas obi ze swojego kimona… po czym zaczęła je ściągać! Pojawiły się jej dorodne piersi i nawet było widać różowiutkie części! Ogromna! Jej cycki, pod względem wielkości, nie przegrywały z cyckami Rias lub Akeno-san!

– Fufufu, odebranie czystości Sekiryuuteia na oczach Shirone również będzie atrakcyjne.

Nie mogłem się powstrzymać od przełknięcia śliny, ponieważ oblizywała swoje wargi w bardzo podniecający sposób. Kuroka ściągnęła ze mnie Koneko-chan i przytuliła się do mnieeeeee! Jej nagie piersi przylgnęły do mnie! Pełnia wrażeń! Były podobne do piersi Akeno-san pod względem miękkości i atrakcyjności, ale nie przerywały z piersiami Rias pod względem jędrności! Dziękowałem piersiom nekomaty, bo były dobrze wyważone! Nie mogłem się uspokoić, bo nawet jej nogi miały co nieco do zaprezentowania! Było dużo ludzi kochających się z nekomatami, bo byli przez nich kuszeni, ale nie mogłem pojąć czemu! Czemu to było takie zmysłowe! Siedząca na mnie w zmysłowej pozycji Kuroka spojrzała w dół i powiedziała…

– Nie masz jeszcze żadnego doświadczenia, prawda?

……! Przejrzała mnie na wylot!? Czy to tak łatwo można było określić!?

– Myślałam, że co noc zabawiałeś się z Księżniczulką Przełączenia. No ale chyba się myliłam nya. No ale nic się nie zrobić, jeżeli będziesz to tak w sobie tłamsił. No dobrze… Ta siostrzyczka zostanie twoją pierwszą kobietą nyan. Spokojna głowa, nauczę cię wszystkiego od podstaw.

Czułem, że moja głowa zaraz eksploduje, bo powiedziała coś takiego, że zagotowała mój mózg! Nie zważając na mnie, zaczęła lizać mnie, począwszy od brzucha, idąc w górę, aż do szyi! Jej język był suchy, ale miękki i ciepły, więc jego dotyk powodował, że odchodziłem od zmysłów! Zaczęła zlizywać swoją ślinę.

– Zatem to jest smak Sekiryuuteia. Zapamiętam go sobie nyan. Nigdy się nie spodziewałam, że poznam go wcześniej niż Valiego.

Rozumiem! Zatem zapamiętasz sobie mój smak! Nie miałem bladego pojęcia, co to miało znaczyć, ale z pewnością wiedziałem, że było to bardzo podniecające! Jesteś zbyt zmysłowa, nekomacia siostrzyczko! Zacząłem myśleć, że Vali to gej, bo odrzucił propozycję od takiej kobiety jak ona! Jak wielkiego miał bzika na punkcie walki!?

Pozwalając Koneko-chan do mnie podejść, powiedziała:

– Shirone, siostrzyczka pokaże ci, jak przebiega stosunek nekomaty. A teraz popatrz na tego mężczyznę i zapamiętaj jego smak.

Koneko-chan zaczęła tracić klarowność myśli, jednak wykonywała rozkazy Kuroki z niepewną miną. Zaczęła lizać moją szyję swoim małym języczkiem… Zaraz, stosunek!?

……………!! Poczułem coś trudnego do opisania! To było…! To było naprawdę…! To było naprawdę niewłaściwe…! Nie mogłem się oprzeć!

Koneko-chan, której świadomość zdawała się być ściskana przez gruby łańcuch, zaczęła mnie lizać. Proszę wybaczcie mi! Ale było mi tak dobrze, że myślałem, że zeświruję! Koneko-chan nie wydawała się mieć zamiaru przestawać, ale Kuroka puknęła palcami jej szyję. Koneko-chan zatrzęsła się, po czym upadła na mnie, tak jakby straciła wszelką kontrolę nad ciałem.

…Czy Kuroka użyła jakiejś techniki do jej zatrzymania? Chociaż zdawała się nadal być przytomna…

Położywszy Koneko-chan na boku, Kuroka powiedziała:

– No cóż, Shirone, tutaj kończy się twoja przygoda. Znalazłaś się w okresie godowym przez wpływy innych kobiet, ale zarówno ty, jak i dziecko umarlibyście w przypadku twojego obecnego ciała nyan. Jeżeli tak bardzo pragniesz powić dziecko tego mężczyzny, to… To powinnaś potrafić zapanować nad swoim instynktem nya. Hej, Sekiryuuteiu – zwróciła się do mnie. – Wiesz, że jestem lepszym wyborem niż ona?

Rozumiem. Zatem Koneko-chan będzie w stanie zapanować nad tym, gdy będzie tak duża jak Kuroka. Oznaczało to, że lepiej byłoby, gdyby do tego czasu powstrzymała się od robienia dzieci.

Do oczu Koneko-chan powróciła siła na słowa Kuroki.

– …Nie! – Poruszyła się, cała się trzęsąc. Następnie przytuliła się do mnie, jakby w próbie uchronienia mnie od Kuroki. – Senpai jest mój. Nigdy ci go nie oddam, siostro!

Był to desperacki krzyk Koneko-chan. Koneko-chan… Tak się cieszę! Jednak Kuroka również była zmysłowa i wspaniała…… Nie, nie! Muszę trzymać z Koneko-chan!

Widząc to, Kuroka podniosła się z wyraźnym zdziwieniem. Zachichotała.

– ……Wybaczcie, że wam przeszkadzam, ale ten czarny kocur…

…! Niespodziewany głos innej osoby! Kiedy odwróciłem głowę, zobaczyłem Ravel!

– Ojej, czyż to nie córa rodu Feneks nyan.

– Widzę, że to ty jesteś siostrą Koneko-san – powiedziała Ravel, zbliżywszy się do Kuroki. – Koneko-san nie czuje się teraz za dobrze. Jeżeli chcesz coś jej zrobić, to, jako jej koleżanka z klasy, nie wybaczę ci tego! A poza tym trzymaj się z dala od Ise-sama!

Och! Ravel, oddychając ciężko, kłóciła się z Kuroką! Ale mimo to wciąż pozostawała zaniepokojona o Koneko-chan! A również o mnie – dziękuję, Ravel!

Dostawszy ochrzan od Ravel, Kuroka zaniemówiła, ale…

– Więc jesteś przyjaciółką Shirone nyan? Hmm, dużo osób pojawia się jedna za drugą, będąc o nią zatroskanymi. – Kuroka dotknęła jedną ze spiralek włosowych Ravel. – Chyba wkurzyłam przyjaciółkę Shirone nyan – powiedziała, pokazując język. Następnie, zakładając na siebie kimono, przymierzała się do wyjścia. Jednak mijając mnie, nachyliła się i wyszeptała do mojego ucha: – Shirone tylko teraz jest taka niestabilna. Nie pozwól jej, żeby zmagała się sama ze sobą.

……! ………Był to spokojny głos. Powiedziawszy to, minęła Ravel i podążyła w stronę drzwi.

– Cenna nekoshou. Jeżeli się nią nie zaopiekujesz, to będzie to katastrofa dla naszego gatunku. – Mając ręką, odeszła.

……Czy ona przypadkiem mogła…?

– Koneko-san, nic ci nie jest? – Ravel zaniepokoiła się o jej stan.

– Ravel, co ty tutaj robisz? – zapytałem.

– …C-cóż – odparła zaczerwieniona – jestem w końcu jej koleżanką z klasy, więc tak się złożyło, że przyszłam sprawdzić, jak się ma, co robię zresztą każdej nocy! Bo Koneko-san zajmuje się mną, jako że jestem po raz pierwszy w Japonii! I to ja będę miała problemy, jeżeli jej się nie wydobrzeje! Tyle!

Ach, więc Ravel również się o nią martwiła. I tak się złożyło, że przychodzi do niej co noc. Naprawdę nie potrafiła być uczciwa względem siebie samej.

– …Przepraszam was oboje. Senpai, z mojego powodu…

Przepraszała mnie i Ravel tak, jakby naprawdę czuła się źle z powodu tego wszystkiego.

…Co takiego? Albo mi się tylko wydaje, albo jej twarz przestała być czerwona i powróciła do normalności…? Mówiąc zawczasu „przepraszam”, przyłożyłem dłoń do jej policzka.

…Trzymałem przyłożoną dłoń przez jakieś dziesięć sekund, ale… Ale nie wyglądało na to, żeby nadal była w stanie uniesienia lub coś w podobie.

– Hej, Koneko-chan, jak się czujesz?

Wraz z moim pytaniem Koneko-chan zdawała się również zauważyć zmianę swojego stanu i zaczęła dotykać swoich polików i brzucha.

– …Wszystko wróciło do normalności.

Tak jak myślałem! Jej okres godowy dobiegł końca! To dlatego nic się nie stało, choć dotykałem ją przez prawie dziesięć sekund! Było zupełnie inaczej niż ostatnim razem, gdy ją dotknąłem! – …Co się stało? – Ravel również zdawała się mieć wątpliwości.

Rozumiałem powód tego zajścia. To Kuroka… Przed chwilą, gdy Kuroka puknęła ją palcami w szyję. Koneko-chan upadła na mnie. Ale patrząc teraz na nią, musiała użyć jakiejś techniki do zatrzymania jej okresu godowego.

…Kuroka… Nie miałem bladego pojęcia, co tak naprawdę zamierzała. Może zrobiła to, bo była siostrą Koneko-chan. A może po prostu naszła ją taka ochota. Jednak liczyło się to, że Koneko-chan była już sobą. I mogłem się z tego szczerze cieszyć. Ale czułem się też odrobinę smutny… B-bo niecodziennie miało się okazję zobaczyć taką Koneko-chan… Zapiszę sobie ten obraz głęboko w mózgu! Ale wraz z tym wszystkim, będąc tuż przed testem, opuściło mnie jedno zmartwienie. Doznałem prawdziwej ulgi.


Część 4

Dzień testu.

Zebraliśmy się przy magicznym kręgu do teleportacji w piwnicach rezydencji Hyoudou. Byliśmy ubrani w mundurki Akademii Kuou. Praktycznie rzecz ujmując, stały się strojem reprezentacyjnym naszej grupy. Mieliśmy również ze sobą swoje torby, w których były rzeczy wymagane do testu. Przypominało to trochę egzaminy wstępne do liceum.

Na arenę, gdzie mieliśmy zadawać test, szliśmy ja, Kiba, Akeno-san oraz moja menadżerka Ravel. Rias, Sensei i reszta udawali się również z nami do Zaświatów, ale mieli czekać w hotelu przy arenie. Więc tylko nasza trójka szła w tym momencie dalej, a reszta zostanie przeniesiona do hotelu.

Myślałem, że wpierw przeteleportujemy się na terytorium Gremorych, a potem na arenę przy pomocy samochodu lub czegoś podobnego. Jednak nie o to tak naprawdę chodziło. Tylko o… Cóż, taki środek transportu został wybrany przez to, że byliśmy znani, ale dodatkowo fama o naszym związku zyskała na popularności, więc wydawało się nam, że lepiej będzie omijać zatłoczone miejsca. Tak, to wszystko dlatego, że wyznałem jej miłość podczas Królewskiej Gry. Wkrótce po tym wszystkie media trąbiły tym na okrągło.

„Poważny związek między panią i podwładnym!”

I w taki sposób zyskiwało to na popularności wśród ludności Zaświatów. Dlatego też powiedziano nam, że nie moglibyśmy oderwać się od dziennikarzy, gdybyśmy tak sobie wyszli na zewnątrz.

…Rias była księżniczką z rodu Gremory, a także siostrą Maou. A jej chłopakiem byłem ja, niejaki Oppai Smok. Dwójka, która była głównym tematem rozmów w mediach, została parą, więc dużo się o tym mówiło.

– Rias – diablica czystej krwi, księżniczka i siostra Maou. Ty – jej podwładny, Sekiryuutei i Oppai Smok. Wszystko przerodzi się w romans, który za nic ma sobie podziały społeczne. Co się stanie, jeżeli wydostanie się to poza ramy arystokracji? Zdaje się to być gorącym tematem rozmów wśród kobiet z niższych warstw.

Były to słowa Senseia. Czy to było coś na ten wzór…? Romans, który za nic ma sobie podziały społeczne. No ale wyglądało na to, że dopingowali nas w Zaświatach.

– Chyba robi się coraz poważniej, bo dziennikarze coraz częściej proszą mojego brata o udzielnie wywiadu.

Ravel powiedziała coś takiego. Rozumiem, w końcu Riser był byłym narzeczonym Rias. Historia zerwania zaręczyn powinna była być czymś, o czym powinni byli z chęcią pisać. O całym tym zajściu mówiło się tylko wśród sfer arystokratycznych, więc dziennikarze za bardzo się tym nie interesowali. Jednak teraz zmienił się stan rzeczy: jeśli stałeś się sławny za sprawą Oppai Smoka, zaświatowe media nie dadzą ci spokoju. Mając to na uwadze, postanowiliśmy udać się bezpośrednio na arenę. Dziennikarze otrzymali cynk, że będziemy w tym dniu zdawać test, więc obstawili cały arenę. Rany, poważnie nie wiedziałem, jak na to zareagować. Powinienem był się cieszyć? W moim przypadku chciałem, żeby o nas tak nie trąbili! Dopiero co powiedziałem jej o moich uczuciach. I wciąż myślałem, jak mogę posunąć się naprzód w relacjach z Rias. ……Z powodu tego wszystkiego nie miałem okazji, by pójść z Rias na pojedynczą randkę. Chciałem ją gdzieś zabrać, ale nie mogłem z tytułu takich rzeczy, jak mój test, stan Koneko-chan i wizyty Ophis.

Rozejrzałem się dookoła, ale nie mogłem znaleźć Gaspera.

– Czy Gasper nie miał przyjść nas pożegnać?

– Udał się na długo przed nami do instytutu badawczego Grigori w Zaświatach – odpowiedział mi Sensei.

– ……Sam?

Zaskoczyło mnie, bo nie mogłem tego przewidzieć.

– Od razu po meczu z Baelem – przytaknął. – Przyszedł do mnie z płaczem, mówiąc: „Chcę byś silny jak Senpai i reszta! Nie chcę być już tym, który jest chroniony! Jestem chłopakiem z Drużyny Gremory, więc nie chcę już żałośnie wyglądać…!”.

Prosił Senseia w taki sposób… Zatem doszło do czegoś takiego.

– Był hikikomori, a na dodatek tchórzem. Ale mimo tego zapukał do bram Grigori, więc nie było to jakieś wątłe postanowienie. Prawdopodobnie w tej chwili stawia czoła swojemu Boskiemu Darowi pod okiem badaczy.

…Rozumiem. Naprawdę chciał się stać silniejszy, więc pomijając zwykły trening, zaczął się uczyć, jak zrozumieć i stawić czoła swojemu Darowi. Musiał dotrzeć do ślepej uliczki, co poskutkowało tym, że udał się do instytutu badawczego upadłych aniołów.

…Tak. W końcu był mężczyzną. Wróć Gasper, gdy uda ci się osiągnąć coś nowego!

Kwestia Gaspera była ważna, ale co z naszymi gośćmi? Spojrzałem na Ophis i Kurokę.

– A co będą robić Ophis, Kuroka i Le Fay? – zapytałem Senseia.

– Idą z nami do hotelu – odparł. – Nie będzie za fajnie, jak pójdą za wami na arenę.

No tak, oczywiste. Ale czy nic się nie stanie, jeżeli będą w hotelu?

– No i po waszych testach mam zamiar zabrać Ophis do Sirzechsa. To dobra okazja. Ophis powiedziała, że pójdzie pod warunkiem, że ty też tam będziesz. Dlatego po skończonych testach musicie również iść do Sirzechsa.

Zatem Sensei planował z wyprzedzeniem.

– Rozumiem. Nie wiem, co będę mógł zrobić, ale zabranie Ophis przed oblicze Sirzechsa-sama ma olbrzymie znaczenie, prawda?

– Tak. Jeśli możliwe, to chcę, by wszystko podążyło w dobrym kierunku, nawet jeśli będzie to tylko odrobina. Negocjacje, które uchodziły za niemożliwe, mogą teraz być możliwe. To duży krok. Nie mam pojęcia, co siedzi w głowie Ophis, ale być może pozwoli to na uniknięcie dalszych walk. Jeżeli wszystko przebiegnie pomyślnie, to może doprowadzić to do załamania wrogiej organizacji i jej podziału. W takim przypadku otrzymamy możliwość niszczenia ich jednego za drugim. Jeśli stracą moc węży Ophis, ich porażka nastąpi wcześniej, niż przypuszczaliśmy. Nawet chcę podziękować Valiemu, bo on to wszystko zasugerował.

Vali. To on pozostawił Ophis pod opieką Senseia.

– Musiał myśleć po swojemu. No bo żeby oddał ją pod naszą opiekę – powiedziałem.

– ……Chciał uchronić Ophis – odpowiedział, zwężając oczy. – Od zagrożenia znaczy się.

………? Zagrożenia? Czy Ophis znalazła się na czyimś celowniku? No cóż, była przywódczynią terrorystów, więc nic dziwnego. Wszystkie frakcje uważały, że jej likwidacja spowodowałaby załamanie się organizacji terrorystycznej, więc ścigano ją. Ale nie mogli dostać sobie jej ot tak, bo w końcu była najpotężniejszą istotą. Ale że Vali próbował uchronić Ophis? Od zagrożenia? Hmm, Sensei zdawał się wiedzieć, o co chodziło, ale ja nie miałem bladego pojęcia. Dobra, nie miało to najmniejszego sensu, aby teraz o tym myśleć. Musiałem się teraz skupić na zdaniu testu! Wszyscy poświęcili mi sporo uwagi podczas nauki, więc nie mógłbym spojrzeć im w twarz, gdybym niczego nie osiągnął! A gdy to dobiegnie końca, to czekał na nas jeszcze egzamin w szkole…

Moim kłopotom nie było końca. W chwili, gdy ja, Kiba, Akeno-san i Ravel mieliśmy się teleportować.

– Zaczekajcie – zatrzymała nas Rias. Podeszła i pocałowała mnie w policzek. – To czar na szczęście. Ise, wierzę, że na pewno dasz radę.

To najlepszy czar na świecie! Okej! Zatem postanowione! Wyduszę z siebie to!

– Na pewno podołam testowi! K-kiedy go zdam, proszę chodź ze mną randkę!

Powiedziałem to! Powiedziałem to jak należało! Byłem w stanie sam ją zaprosić na randkę!

Rias zawiesiła się na chwilę, jednak po momencie uśmiechnęła bardzo radośnie.

– Tak. Pójdźmy na randkę. To obietnica, będę czekała.

Taaaaaak! Obiecała mi to! Randka z Rias! Lepiej być nie mogło! Pozostało mi tylko zdać test! Zdam go za wszelką cenę! Bo stawką była randka z Rias!

– ……Rany, rozczulać się tak na oczach wszystkich… Dobrze jest być młodym! – westchnął Sensei, jak gdyby nie bawiło go to.

Nie mów tak! Byłem w stanie ją zaprosić mimo tego zawstydzenia!

– No to idziemy!

Nasza czwórka pożegnała się z Rias i resztą, po czym zostaliśmy pokryci światłem. Zaczekaj, Rias! Kocham cię!

Część 5

…Kiedy światło ustało, byliśmy w przestronnym miejscu. Pod moimi stopami wciąż był magiczny krąg emitujący wątłe światło. Czy to ta arena, gdzie będzie przeprowadzony test promocyjny?

– Witam. Jesteście podwładnymi Rias Gremory, zgadza się? Słyszałem o waszym przybyciu. Proszę potwierdzić swoją tożsamość.

Podeszli do nas członkowie personelu, ubrani w bardzo oficjalne stroje, weryfikując naszą tożsamość. Jeżeli dobrze pamiętałem, to miałem pokazać pieczęć Gremory oraz papiery powołujące do awansu. Pieczęć była wykonana z kości jakiegoś stworzenia i wyszlifowana w regularny kształt przypominający dłoń. Miała szkarłatny kolor i posiadała na sobie pewien znak.

Personel rzucił okiem na nasze pieczęci i papiery, po czym powiedzieli „Prosimy tędy” i zaczęli nas prowadzić. Weszliśmy w kamienny korytarz. Jego wnętrze nie było jakieś zachwycające, ale raczej proste i precyzyjnie wykonane.

– To ośrodek promocyjny dla średnioklasowych diabłów na terytorium Glasja-Labolasów – powiedział po cichu Kiba.

Hee, więc byliśmy na terytorium rodu Glasja-Labolas. Byłem tak zmartwiony samym testem, że nie zadałem sobie trudu, by sprawdzić, gdzie miał się on odbyć. Jeśli to były ich ziemie, to była to kraina rodu, z którego wywodził się obecny Maou, Asmoudeusz-sama, który powiedział „pracowanie to przegrywanie”. Były to również rodzime strony tego jankesa, który został zbity na kwaśne jabłko przez Sairaorga-san.

– Wybudowali ten ośrodek dzięki strategowi, Falbiumowi Asmodeuszowi – powiedziała Akeno-san.

To nazwisko przywodziło mi na myśl Mao, który nie miał ochoty niczego robić, więc trudno było mi to wszystko sobie wyobrazić.

– Ośrodek promocyjny znajduje się również na ziemiach rodu Astaroth, z którego wywodzi się Ajuka Belzebub.

– Takie ośrodki są rozmieszczone w różnych częściach Zaświatów, jednak największym uznaniem cieszy się ten prowadzony przez ród Astaroth – powiedział Kiba. – W końcu mają tam też szkoły dla arystokratycznej młodzieży. Buchou miała problem z wyborem pomiędzy taką placówką a szkołą na terenie Maou. Jednak zdecydowała się w końcu na tę drugą opcję – odpowiedział Kiba.

Och, naprawdę? To dlaczego dzisiaj byliśmy na terytorium Glasja-Labolasów?

– Z powodu ostatnich wydarzeń ród Astaroth utracił swoje wpływy… – dopowiedział wystarczająco cicho, żeby nie usłyszał go personel przed nami.

Rozumiem… Zatem ten incydent z Diodorą Astarothem doprowadził do czegoś takiego… Słyszałem, że wprowadził swój ród w niemałe kłopoty. Podobno za sprawą Ajuki-sama, który był naczelnym konsultantem Ministerstwa Technologii, udało się im uniknąć najgorszego scenariusza. Jednak niezaprzeczalne pozostawało, że pozostali ludzie patrzyli na nich surowym okiem, wliczając w to również innych arystokratów. Stracili również możliwość posłania swojego kandydata na urząd Maou.

Prowadzeni przez personel dotarliśmy do miejsca wyglądającego jak recepcja. Było tutaj parę okien, a osoby podejmujący się testu rozmawiały z recepcjonistami.

…Było tutaj mniej diabłów, niż myślałem, że będzie. Dosyć przestronne pomieszczenie recepcji wyglądało martwo, gdyż nie było tutaj zbyt wielu osób.

Personel zaczął nam tłumaczyć:

– W recepcji proszę wziąć ze sobą potrzebne dokumenty wraz z przepustką. Następnie należy się udać schodami na górę, gdzie przeprowadzana jest część pisemna. Pierwsza część będzie pisemna, druga to praktyka. Zatem wpierw teoria. Uczyłem się dużo, ale chciałem uzyskać wiele punktów z praktycznej części.

– Wypracowania proszę przekazać egzaminatorom, którzy stoją przy wejściu do pomieszczenia z częścią pisemną.

Więc mam przekazać swoje wypracowanie osobie stojącej przy wejściu do pomieszczenia. Napisałem je na temat podany przez Grayfię-san… Nie byłem przyzwyczajony jeszcze do diabelskiego pisma, więc pisząc desperacko pracę, nie rozstawałem się ze słownikiem.

– Tutaj państwa opuścimy. Życzymy powodzenia. – Wraz z tymi słowami personel odszedł od nas.

– Pójdę przynieść te dokumenty – mówiąc to, Ravel ruszyła szybkim krokiem.

Wow, naprawdę troskliwa dziewczyna.

– …Nie wygląda na to, żeby dużo osób podejmowało się tego testu.

– Racja – odpowiedział Kiba. – Obecnie w Zaświatach nie ma tak wielu diabłów, które mogą podjąć się testu promocyjnego. Ośrodek promocyjny dla wysokoklasowców może mieć jeszcze mniej zdających. Tak, z racji że nie prowadzono żadnych działań wojennych w Zaświatach, awans można było dostać tylko poprzez wybitne osiągi w diabelskiej robocie lub świetny występ w Królewskiej Grze. Pierwsza opcja była za trudna, więc powszechnie promowano dzięki rozgrywkom. Mimo to wyglądało na to, że nasza trójka stanowiła specjalny przypadek.

– Ise-kun – powiedział Kiba, stanąwszy przede mną z poważną miną. – Muszę ci powiedzieć o jednej rzeczy, nim zacznie się test.

– …O co chodzi?

– Cieszę się, że cię spotkałem.

………

………Hej, zastanawiałem się, co on chciał powiedzieć…

– ……Naprawdę z łatwością przychodzi ci straszenie innych – powiedziałem z niesmakiem.

– Hahaha – roześmiał się na moje słowa. – Ale gdyby nie ty, to pewnie nigdy by mi się nie udało dotrzeć do testu promocyjnego.

– Jesteś pewien? Sam masz wystarczająco dużo siły. Wcześniej czy później udałoby ci się.

– Nie – odparł. – Jestem tutaj, bo byłem świadkiem twoich walk oraz twojego sposobu życia. Pokazałeś mi rzeczy, których ja nie miałem. Nie byłoby mnie tutaj, gdybym o nich nie wiedział.

Czy chodziło o takie coś? On również miał na mnie wielki wpływ. W wielu kwestiach pracowałem ciężej, bo obok mnie był ktoś, kto stanowił dla mnie wzór.

Westchnąłem, drapiąc się po policzku.

– No nie wiem – powiedziałem. – Nie mogę chyba pojąć, co siedzi w głowach przystojniaków. Ale no… Damy radę na teście. W końcu jesteśmy chłopaki z Drużyny Gremory. Prawda, mój kumplu?

– Oczywiście. Jeżeli doszliśmy już tak daleko, to osiągnijmy sam szczyt. Również mam marzenie, by zostać Najpotężniejszym Skoczkiem. Chcę się stać istotą, która będzie mogła godnie iść z tobą ramię w ramię.

Wyciągnął dłoń. Postąpiłem podobnie, śmiejąc się.

– Brzmi nieźle i łatwo można zrozumieć. Nie wiem, ile tysięcy lat z wami spędzę, ale zostańmy osobami znanymi w całych Zaświatach. – Akeno-san położyła dłoń na naszych. – Ufufu, ależ płomienna przyjaźń. Dajmy z siebie wszystko na teście.

– Tak jest!

– Tak jest!

Odpowiedziałem równocześnie z Kibą! Tak! Pora, by razem stać się średnioklasowymi diabłami.

– Przyniosłam dokumenty! Chodźmy je wypełnić!

Zastosowaliśmy się do zalecenia Ravel…

Test zaraz się zacznie!


– Dajcie z siebie wszystko! Będę tutaj czekała.

Rozstaliśmy się z Ravel przy schodach prowadzących na drugie piętro, podążając na trzecie. Zobaczyliśmy znak, na którym widniało diabelskie pismo: „Test promocyjny do średniej klasy – część pisemna”. Dotarliśmy do pomieszczenia, w którym znajdowały się długie biurka ustawione w rzędy. Wyglądało jak sala uniwersytecka. Widziałem jedną, gdy byłem na Uniwersytecie Kunou.

Musiałem usiąść przy stoliku, na którym widniał numerek „012”. Kiba miał „011”, a Akeno-san „010”.

Gdy usiedliśmy, ludzie wokół nas zaczęli szeptać:

– ……Czy to ci od Gremorych? Posiadacz Świętego-demonicznego miecza, Sekiryuutei oraz Kapłanka Świętych Błyskawic…

– Oppai Smok, który pokonał Sairaorga! Sekiryuutei!

– To pogłoski o tym, że dostali powołanie awansu od Maou-sama, były prawdziwe…

– Dlatego tak dużo ludzi stoi przed wejściem z aparatami…

……Naprawdę czułem się przez to speszony. Wszyscy o nas wiedzieli. No cóż, staliśmy się sławni dzięki wiadomościom, tokusatsu show i ostatniemu meczowi. Gdyby operować pojęciami z naszego świata, to może byliby oni nazwani paparazzi? Rany, przerażające. Jednak przewidziałem coś takiego. Dlatego też musiałem podejść do testu spokojnie, nie robiąc niczego, co mogłoby mi przynieść wstyd. Zrobiłem poważną minę i równie poważnie się zachowywałem!

– …Wydaje mi się, że nie musisz wkładać w to tyle energii – powiedział Kiba. – Zachowuj się tak, jak zwykle.

Ale przyszliśmy tutaj, mając na naszych barkach nazwisko Gremory!

W międzyczasie przyszli inni zdający i wolne krzesła wokół nas zaczęły się zapełniać diabłami.

……Jednak sala, która mogła pomieścić z łatwością sto osób, nie była nawet pełna do połowy. Większość osób była ludźmi, ale byli również pół-ludzie, pół-potwory, youkai i stwory. Ludzie nie byli przecież jedynymi osobami, które mogły zostać wskrzeszone. Dlatego też dużo rodzajów diabłów mogło podchodzić do testu.

Rozejrzałem się dookoła, ale wliczając w to nas, liczba obecnych nie przekroczyła czterdziestu. To niezbyt wiele. Słyszałem, że test promocyjny to rzadkość, ale nie spodziewałem się czegoś takiego! Krzesła były praktycznie puste!

……Chyba zrozumiałem cel i marzenie Sairaorga. Dobre mogłoby być danie szansy tym, którzy mieli talent. Jednak w obecnych Zaświatach takie coś mogłoby być trudne. Sensei wspominał, że politycy są rozbici pomiędzy frakcję Maou i Wielkich Królów.

Podczas gdy ja o tym rozmyślałem, egzaminator wszedł na salę i zaczął zbierać wypracowania. Oddaliśmy je i wreszcie mogliśmy rozpocząć pisanie testu.

…Praktyczna część swoją drogą, ale nie byłem taki pewien co do pisemnego. Ale przecież Rias, Ravel i inni tyle mi pomogli! Celowałem w dobry wynik!

– Już czas. Proszę zacząć – oświadczył nam głos egzaminatora!

Wszyscy zdający obrócili kartki i się rozpoczeło! Tak czy owak, odpowiem na tyle pytań, na ile będę mógł!


Część 6

– Ach. Takie pytanie są niesprawiedliwe! Co niby mieli na myśli, pisząc: „Wymień imiona wrogich przywódców, którzy występują w »Levi-tan«”…

Bar wewnątrz ośrodka. Leżałem na stoliku, mówiąc żałosnym głosem. Test pisemny był podzielony na kilka części i skończyliśmy wreszcie po paru godzinach. I mimo że nie musiałem już używać swojego mózgu, wciąż wydawałem jęki z powodu treści tego testu. Odpowiedziałem na większość pytań odnośnie podstawowej wiedzy o diabłach. Tyle że znalazło się tam pytanie z „Magicznej Levi-tan”, co było dla mnie kompletnym zaskoczeniem! Miałem zapisać imiona przywódców wrogich organizacji. A ja na to „a skąd mam to kurwa wiedzieć”. Zapytali również o Chichiryuuteia Oppai Smoka! Pojawiło się to pod pytaniem o niedawne wydarzenie w Zaświatach. Były również pytania o Brygadę Chaosu. Jako że byłem ich ofiarą, z łatwością mogłem odpowiedzieć na te pytania, bo wiedziałem więcej niż większość osób z góry. No ale nie zawarłem w odpowiedziach żadnych informacji, które nie mogły być dostępne publicznie. Nie miałem pojęcia, czy robili sobie jaja, czy na serio!

– Ise-sama, przyniosłam ci kolejną filiżankę herbaty – powiedziała Ravel.

Naprawdę była z niej dobra dziewczyna. Mogłem się tego spodziewać po mojej menadżerce!

– Dziękuję, Ravel. Dzięki tobie mój test pisemny nie okazał się totalną klapą.

– A-ależ oczywiście! Jako że jestem twoją menadżerką, to gdybyś nie zdał go, to przysporzyłoby mi to samych problemów!

Och, była w swoim tsun-tsun trybie.

– Nie pozostawiłem za wielu pytań bez odpowiedzi. Byłem dosyć pewien siebie – powiedziałem szczerze.

Test był trudny. Odpowiedzi musiały być pisane diabelskimi znakami. Jednak nie obawiałem się, bo pojawiały się również pytania, na które umiałem odpowiedzieć dzięki pomocy innych. Cieszyłem się, że uczyłem się na ten test jak szalony.

…Może przy tym teście najważniejsze było, by uzyskać powołanie do niego. Z tego powodu nie było tak wielu zdających go. W barze nie było za wielu ludzi, choć był on duży.

Mimo wszystko poszło mi dosyć dobrze. I nawet jeślibym go zawalił, to wydawało mi się, że mogłem nadrobić to częścią praktyczną.

– To teraz praktyka – powiedział Kiba, przekręcając się.

– Tak. Wreszcie coś, w czym jestem dobry!

– Słyszałam, że będzie odbywała się na dachu tej areny – rzekła Ravel, przeglądając dokumenty.

– Ara-ara. Dobrze jest się starać, ale co za dużo, to nie zdrowo, okej? – powiedziała do mnie Akeno-san.

……? Sensei również powiedział, żebym się za bardzo nie wysilał na części praktycznej. Ale przecież był to test, więc powinienem! Chyba mogłem teraz zarobić największą ilość punktów.

W międzyczasie skończyła się przerwa. Nasza trójka odłączyła się znów od Ravel i mając na sobie dresy, poszliśmy na dach.

Było to miejsce na wygląd przestronnej sali gimnastycznej. Zdający byli już w ubraniach niekrępujących ruchów ciała i rozgrzewali się. Okej! Zrobię podobnie! Wyruszyłem i zacząłem biegać po bieżni.

Podczas gdy ja rozgrzewałem się z Kibą i Akeno-san, przyszli egzaminatorzy i zaczęli nas wywoływać po numerach. Każde z nas miało na dresie plakietkę ze swoim numerkiem.

Jeden z egzaminatorów zaczął tłumaczyć:

– Część praktyczna jest dosyć prosta. Zdający będą walczyć przeciwko sobie. Każdy z państwa wylosuje numer swojego przeciwnika.

Och, dosyć proste i łatwe do zrozumienia. Zatem musiałem tylko wygrać?

– Walka będzie oceniana jako całość, więc nawet przegrana niekoniecznie musi oznaczać niezaliczenie. Oczywiście wygranie walki jest równoznaczne z przyznaniem większej ilości punktów. Jednak pojedynek będzie rozpatrywany dogłębnie, zatem mając do dyspozycji trzy satysfakcjonujące kryteria: odwaga, technika oraz ciało, będziecie mogli państwo dostać adekwatną ilość punktów do tego, co zaprezentujecie. Proszę postarać się walczyć tak, na ile państwo mogą! Zasada jest prosta: walcz z przeciwnikiem mocą, którą posiadasz. Używanie broni jest dozwolone. Jeżeli przeciwnik umrze, to test zostaje niezaliczony, ale jeżeli jego śmierć nastąpi wskutek nieszczęśliwego wypadku, wtedy egzaminatorzy zadecydują o rezultacie. Proszę przeczytać w dokumentach, które państwo posiadają, o śmierci na skutek wypadku. Kolejną kwestią jest… Tłumaczenia zasad ciąg dalszy. Tak, tak. Zatem po prostu musiałem pokazać egzaminatorom dobry pojedynek!

…Zaraz, co mieli na myśli przez „dobry pojedynek”!? Złapałem się za głowę na myśl o „głębi” walki. Ja… ja…! Wszystkie moje dotychczasowe walki były albo na pięści, albo na wzór małpich nawalanek! Nigdy nie stoczyłem starcia w oparciu o demoniczne moce lub polegając na technice!

Egzaminujący podał dodatkową informację:

– Osoby, które są Pionami, mogą tutaj użyć promocji dzięki specjalnej karcie potwierdzającej, którą posiada ten ośrodek.

Hee, zatem można było promować. Nigdy nie wiedziałem, że w ośrodkach były jakieś specjalne karty potwierdzające promocję. Czy to jakaś pochodna karty, którą Rias dała Asi, gdy jechaliśmy na wycieczkę? – Podobno Ajuka Belzebub-sama dał te karty takim miejscom jak to. Oczywiście tylko on może je tworzyć, a stworzenie kopii jest niby niemożliwe – wytłumaczył Kiba.

Zatem tylko Belzebub-sama mógł robić takie rzeczy. Jak niezwykłą osobą był on pod względem technologii… Można było rzec, że przewyższał Azazela-sensei.

– Wszystko będzie w porządku dopóty, dopóki przeciwnik nie zostanie zabity. W przeciwieństwie do testu na wysokoklasowego diabła test na średnioklasowego nie wymaga strategii w oparciu o taktyki, więc jest on dosyć prosty – powiedziała Akeno-san.

Była strategia na teście dla wysokoklasowca!? N-no tego mogłem się spodziewać. W końcu wraz z tym tytułem otrzymywało się Diabelskie Pionki, dzięki którym można było stworzyć własną grupę, więc test na sprawdzenie mózgu był oczywisty.

……No to byłem w dupie. Jeżeli przeszedłbym test na średnioklasowca, to byłbym zmuszony uczyć się strategii! Nieważne, jak bardzo wytężyłbym swój mózg, zastosowanie strategii byłoby dla mnie niemożliwe!

Egzaminator skończył tłumaczyć i przyszła pora na losowanie. Wsadziliśmy dłonie do pudła i wyciągnęliśmy kulki, na których widniały numery. Wszystko było całkiem podobne do ludzkiego świata… Cóż, najczęściej przychodzili tutaj byli ludzie, więc pewnie starali się, aby wszystko było bardziej przyjazne i łatwiejsze do zrozumienia.

Och, wylosowałem czwórkę. Wychodziło na to, że będzie to jeden z pierwszych meczów. Kibie dostała się dwudziestka szóstka, a Akeno-san trzydziestka dwójka. Och, wszyscy zostaliśmy rozdzieleni. Nie miałem pojęcia, co by było, gdyby przyszło nam walczyć przeciwko sobie, ale do tego chyba by nie doszło. Ich pojedynki miały być gdzieś pod koniec.

– Starcia będą odbywać się z dwiema parami walczącymi naraz! Na początek numery jeden, dwa, trzy i cztery rozpoczną swoje walki.

Serio? To już mój pojedynek! Ale szybko! Moja walka rozpocznie się, nim będę na nią gotowy!

– Chyba jestem pierwszy.

– Daj z siebie wszystko.

– Dasz radę, Ise-kun.

Otrzymałem słowa otuchy od Kiby i Akeno-san.

– N-no to idę.

Będąc poddenerwowany, wszedłem w koliste pole walki stworzone przez demoniczne moce. Co teraz będzie? Nie mogłem przełączać się między figurami Trójzębu. Nawet jeśli mogłem promować, to byłoby to oszustwem, gdybym co chwila zmieniał figurę. Gdy promuję, będę musiał zakończyć pojedynek. Może powinienem był użyć zwykłej Królowej? Szkarłatna Królowa nadal była niestabilna, więc nie mogłem jej użyć. Ale jeżeli mieliśmy zademonstrować swoją siłę, to może powinienem był jej użyć…

Podczas gdy ja rozmyślałem, pojawił się diabeł będący moim przeciwnikiem. Był to mężczyzna o średnim wzroście i przeciętnej posturze. Spoglądając na niego, nie czułem, żeby miał w sobie dużo aury, ale… Był w końcu diabłem, który miał wystarczająco dużo siły, by przyjść na ten test. Musiałem mieć się na baczności.

Egzaminujący podszedł i spojrzał na nas.

– Zatem obaj gotowi? – zapytał.

Obaj skinęliśmy głowami. Egzaminujący podniósł rękę, po czym szybko przeciął nią powietrze.

– Proszę zacząć!

! Zaczęło się! Przyzwałem swoją rękawicę i zapoczątkowałem odliczanie!

– Promocja Królowa.

Wybrałem zwyczajną Królową, z której zazwyczaj korzystałem! Tak czy siak, nie mogłem użyć Szkarłatnej Królowej dopóty, dopóki nie wszedłem w stan Łamacza Ładu! W takim przypadku byłem zmuszony promować na zwykłą Królową i walczyć w zwykłym Łamaczu Ładu! Wiele razy tak trenowałem, mimo że nie był to Trójząb! Nie było mowy, że mogłoby to być nieskuteczne!

– Ha!

Dłonie mężczyzny zaświeciły demoniczną mocą i wystrzeliły ogromnymi kulami ogni! Jego atak był całkiem niezły! Jeżeli posiadał Boski Dar, to ujawni go dopiero po tym ataku! Wejdę w Łamacz Ładu, zanim to nastąpi!

– Lodowy Archaeopteryks!

Obszar wokół niego ogarnął chłód. W powietrzu zaczął zbierać się lód, aż przybrał formę olbrzymiego ptaka! Zatem to był Boski Dar. Przy jego pomocy stworzył to coś.

Wyczekiwałem końca odliczania, unikając zaciętych ataków ptaka i strzałów demonicznych mocy mężczyzny! Moim słabym punktem był ten bezbronny stan przed Łamaczem Ładu! Ale jako że otworzyłem sobie ścieżkę do Szkarłatnej Królowej, odliczanie do Łamacza Ładu uległo skróceniu!

Tak! Właśnie teraz rozpoczynała się prawdziwa walka!

– Łamacz Ładu!

Czerwona aura pokryła moje ciało i uformowała zbroję! Zbroja Łuskowa Daru Wzmocnienia!

PA!

Rozpościerając oba smocze skrzydła, zgromadziłem moc! Nie mogłem przegrać! Wygram i zdam test!

[JET!!]

GOOOOOOOON!

Podleciałem do przeciwnika, ładując moc w turbiny na plecach! Nawet nie mógł zareagować na moją prędkość! Dam radę! Wyciągnąłem pięść przed siebie, by uderzyć bezpośrednio w niego! Oto mój pierwszy cios!

DON!

Z łatwością zniszczyłem olbrzymie lodowe ptaszysko, a moja pięść podążała dalej w jego stronę!

– ……!

Stworzył przed sobą obronne magiczne kręgi, ale nie mógł przetrzymać mojego uderzenia i odrzuciło go daleko na tyły areny!

DOOOOON!

Przywalił w ścianę i powędrował dalej przez nią…

…………

Stałem nieruchomo z wyciągniętą przed siebie ręką.

………Co?

Odleciał dalej, niż przypuszczałem. Nie był to cios, w którym użyłem wzmocnienia, ale nie był to też cios, w którym powstrzymywałem siłę… Jeden z egzaminujących szybko podbiegł do uderzonego przeze mnie gościa. Doszły mnie głosy innych zdających, którzy przyglądali się pojedynkowi.

– ………To jakieś żarty!? Co za moc!

– Rozumiem… Znacznie przerósł przeciętnego niskoklasowca…

– Mogę powiedzieć tylko, że jego przeciwnikowi się nie poszczęściło. Potwór…!

– …Czy on nie jest wysokoklasowcem pod względem mocy…?

– A więc oto moc Sekiryuuteia, który pokonał boga zła Lokiego i Sairaorga Baela…

Słyszałem takie rzeczy.

……Emmmm. Nie wiedziałem, jak na to zareagować. Użyłem swojej mocy w pełni, bo nie chciałem oblać testu, ale… sądziłem, że nie mogłem dać zwieść się pozorom, ponieważ moim przeciwnikiem był diabeł, który również podchodził do tego testu…

Egzaminujący powrócił od ściany, dźwigając mężczyznę, który był nieprzytomny. Potrząsnął głową w stronę innego egzaminującego, który był odpowiedzialny za mój pojedynek. Powiedział wtedy na głos:

– Wygrywa numer cztery, Hyoudou Issei!

………………Co? To już koniec części praktycznej…? Poważnie? Nie musiałem już niczego robić? Stałem tam jak słup soli z powodu łatwo odniesionego zwycięstwa.


Skończyliśmy część praktyczną, a Ravel utworzyła magiczny krąg komunikacyjny, abyśmy mogli zdać raport Senseiowi.

– S-Sensei! Odnośnie części praktycznej…

[Och, co się stało? Jesteśmy w hotelowej restauracji, gdzie mieliśmy rezerwację, i piję sobie, mimo że jest południe.]

Znów alkohol o południu!? Ty to wiesz, jak się bawić! Nie, nie to miałem na myśli!

– Chodzi o praktykę! N-no cała nasza trójka: ja, Kiba i Akeno-san, nie miała kłopotów, ale było to bardziej jak…

[Mieliście miażdżącą przewagę, tak?]

…! Skinąłem głową do Senseia, który się szeroko uśmiechał.

– Ach, tak.

Westchnął.

[Ależ oczywiście. Jak na niskoklasowców macie niezwykłą siłę. A na test przyszły osoby z wyższej półki średnioklasowców. A wy byliście dla nich jak wysokoklasowcy. Zwłaszcza ty, Ise, jako że używasz Trójzębu i Szkarłatnej Królowej, możesz wyzwolić taką moc, która znacznie ich przerastała. No cóż, chociaż mógłbym powiedzieć to samo o Sairaorgu.]

– …Nie wiedziałem, że ja… Że staliśmy się tacy silni…

Nie tylko ja odniosłem oszałamiające zwycięstwo, ale także Kiba i Akeno-san. Ale czułem się zawstydzony tym, że zniszczyłem arenę. Oni natomiast wygrali z rozwagą, niczego przy tym nie demolując.

……Zatem to miał na myśli, mówiąc, by nie walczyć na poważnie. Mogło spowodować to same straty z powodu różnicy między nami a resztą zdających. A ja mogłem zabić swojego przeciwnika… Jeżeli się nad tym zastanowiłem, to włożyłem w pojedynek za dużo energii. A-ale moją głowę zaprzątały myśli o oblaniu i że miałem się mieć na baczności…

[Stawialiście czoła Drużynie Valiego, w której pełno legendarnych postaci, bogu zła Lokiemu i Fenrirowi z Północnej Europy oraz posiadaczowi Najpotężniejszego Longinusa. Walczenie z takimi przeciwnikami i wracanie żywo z takich walk nie jest czymś normalnym. To stadium, w którym można powiedzieć, że to wy jesteście nienormalni. W waszej drużynie przynajmniej ty, Kiba, Xenovia i Rossweisse jesteście tak silni, że można powiedzieć o was wysokoklasowe diabły. Koneko, która zaczęła się uczyć senjutsu, również wkrótce osiągnie moc porównywalną do mocy wysokoklasowego diabła.]

R-rozumiem. Przeszliśmy przez wiele sytuacji kryzysowych, więc znacznie przerastaliśmy zwykłe średnioklasowe diabły. Tak, jeżeli się nad tym zastanowić, to naszymi przeciwnikami były niezwykłe osoby. A ja jeszcze trenowałem, żeby nie przegrać.

……Znów zdałem sobie z tego sprawę. Staliśmy się niezwykle silni. Mimo wszystko nasi przeciwnicy byli znacznie silniejsi, co mnie nieźle wkurzało.

[Ma szczęście, nie ma co, że was spotkała. Kobieta, w której się zadurzyłeś, ma się znaczyć.]

Sensei powiedział to przygnębionym głosem.

– Tak. Rias to najlepsza kobieta pod słońcem!

[Hej, Rias. Ise właśnie powiedział, że jesteś najlepszą kobietą pod słońcem!]

Sensei powiedział to do innej osoby z jednoznaczną miną!

C-c-c-c-c-c…! Czy Rias była obok!?

– H-hej, Sensei! Czemu jej to powtarzasz!?

[Haha! Tak się zaczerwieniła na twoje słowa! Rany, jesteście w namiętnym związku! Kurna! Aż łzy mi pociekły z oczu! Wygląda na to, że opanuję do perfekcji bycie singlem, a niech to!]

Ach, jego głos miał w sobie nutkę nienawiści. Mimo wszystko nie rób sobie jaj ze mnie i Rias, bo to krępujące! Pozwól rozkoszować się naszym życiem w spokoju!

Zmieniając temat rozmowy, Sensei kontynował.

[Cóż, przed chwilą powiedziałem o tym Rias. Że nie musi intensywnie trenować, by stać się silniejsza.]

Rias… trenować? Jeżeli dobrze pamiętałem, to była dosyć zawiedziona tym, że nie mogła za wiele zdziałać w meczu przeciwko Regulusowi. Jednak tak się złożyło, że stanowił on dla niej za wiele, bo był rzadkim Longinusem, który mógł sam się poruszać. Był również demonicznym stworzeniem reprezentującym Króla Lwów.

[Jedną z broni twojej ukochanej są te szczęśliwe spotkania. Klasa waszej grupy to nie coś, co stanowią inni wysokoklasowcy. Zdaje się, że podobnie powiedział ten gościu Riser. Takich rzeczy nie można się wyuczyć. Z nimi trzeba się urodzić. A takie rzeczy będą się dalej powtarzały. W moim przypadku za godną pochwały uważam waszą przeżywalność, o której wspomniałem. Przetrwanie takich rzeczy, nie ponosząc przy tym ofiar śmiertelnych, to coś więcej niż cud.]

Coś więcej niż cud. Wydawało mi się, że rozumiałem. Również uważałem za świetną rzecz, że takie osoby zebrały się w jednej grupie i razem przetrwały te wszystkie pojedynki.

[Wracając, test już się skończył, tak? Użyjcie magicznego kręgu do teleportacji, by dostać się do tego hotelu. Wyników jeszcze nie ma, ale poświętujemy sobie tutaj.]

Rozmowa z Senseiem dobiegła końca i wszyscy wydaliśmy z siebie westchnienie ulgi.

– Dobra robota, Ise-kun, Akeno-san – powiedział do nas Kiba z uśmiechem.

– Chyba możemy być spokojni aż do ogłoszenia wyników.

– Nie, Akeno-san. Mam na głowie jeszcze egzaminy – powiedziałem, robiąc westchnienie.

– Sekiryuutei, który użył znakomicie swojej mocy na teście promocyjnym, nie może nic zdziałać na szkolne egzaminy.

Akeno-san i Ravel zaczęły chichotać na komentarz Kiby.

…Tak, tak, miałeś rację, byłem zwyczajnym idiotą, któremu w głowie moc.

Cofnij do rozdziału I Wróć do Tom 11 Przejdź do rozdziału III
Źródło „https://hsdxd.usermd.net/w/index.php?title=High_School_DxD_-_Tom_11_-_rozdzial_2&oldid=13859